Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA /del/ Stanisław Śliwa Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik AWSA Jolanta Ewa Wojtyna /spr/ Protokolant ref. staż. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi F. R. na decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] sierpnia 2001 Nr [...] w przedmiocie odmowy świadczenia pieniężnego należnego osobom deportowanym do przymusowej pracy 1. Uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ja decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] sierpnia 2000 roku Nr: [...] 2. Zasądza od Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego F. R. kwotę 10 zł /dziesięć/ tytułem zwrotu wpisu sądowego.
SA/Rz 2087/01
U z a s a d n i e n i e
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych po rozpatrzeniu wniosku F. R. o ponowne rozpoznanie sprawy w przedmiocie świadczenia pieniężnego należnego osobom deportowanym do przymusowej pracy decyzją z dnia [...] sierpnia 2001 roku Nr [...] utrzymał decyzję własną z dnia [...] sierpnia 2000 roku Nr [...] odmawiającą F. R. przyznania świadczenia .
Podstawę prawną decyzji stanowi art. 127 § 3, 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 2 pkt 2 lit. a) i art. 4 ust.1,2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR /Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm/
Odmawiając przyznania F. R. świadczenia, Kierownik Urzędu uzasadnił swoją decyzję w następujący sposób.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 grudnia 1999 roku w sprawie wymaganych dokumentów i dowodów potwierdzających rodzaj represji i okres jej trwania oraz szczegółowego trybu postępowania przy składaniu i rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR, osoba nie dysponująca własnymi oryginalnymi dokumentami potwierdzającymi doznane represje może ubiegać się o takie świadczenie przedkładając udokumentowane oświadczenia co najmniej dwóch świadków. Do oświadczeń tych muszą być dołączone ich własne, oryginalne dokumenty, potwierdzające, że przebywali w tym samym miejscu i czasie, co wnioskodawca.
Przedłożone przez wnioskodawcę zeznania świadka J. B. nie spełnia wymienionych wymogów, bowiem z załączonego dokumentu Arbeitskarte wynika, że świadek ten przebywał na robotach przymusowych w Monachium. Nie został więc spełniony warunek wspólnego miejsca pobytu w miejscu deportacji.
W toku postępowania odwoławczego nie uzyskano dodatkowych dokumentów, na podstawie których Kierownik Urzędu mógłby zmienić wydaną decyzję.
W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego F. R. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. Potwierdził swoje dotychczasowe twierdzenia że w okresie od 10 marca 1941 roku do 15 maja 1945 roku został przymusowo wysłany do pracy w Niemczech i przebywał w tym okresie w miejscowości H. - L. u gospodarza o nazwisku R. P. W pracy był najmłodszy /w chwili deportacji miał 14 lat/ . Podczas transportu, w K. został rozdzielony z innymi wywiezionymi Polakami, m.in. z J. B., który został skierowany do M.. Inni świadkowie tamtych zdarzeń już nie żyją, dlatego niemożliwe jest dostarczenie dowodów wymaganych przez Urząd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 97 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1271 ze zm.) sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 roku i postępowanie nie zostało zakończone /a do takich należy niniejsza sprawa/ podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.