Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Śliwa /del./ Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik AWSA Magdalena Józefczyk /spr./ Protokolant ref. staż. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2001 r. Nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę
Decyzją z [...] stycznia 2001r. znak: [...] Prezydent Miasta [...] działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych orzekł o wymeldowaniu M. F. z pobytu stałego z lokalu przy ul. [...] w P.
W uzasadnieniu organ wskazał, że podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia jest przepis art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który stanowi, że organ administracji wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienia do przebywania w lokalu i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Przepis ten przewiduje również alternatywną podstawę wymeldowania osoby, która bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim co najmniej przez okres 6 miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić. Ponieważ miejsce pobytu M. F. jest znane (zostało wskazane przez wnioskodawcę), stąd jego sytuacja została oceniona w aspekcie zaistnienia przesłanek wymeldowania ujętych w art. 15 ust. 2 ustawy, gdy do wymeldowania dochodzi po spełnieniu dwóch przesłanek łącznie, tj. po utracie uprawnień do lokalu i po opuszczeniu przedmiotowego lokalu. W przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym ustalono, że właścicielami nieruchomości położonej przy ul. [...] w P. są K. i A. S. M. F. nie będąc właścicielem przedmiotowej nieruchomości dysponował jedynie pochodnymi uprawnieniami do przebywania w tym lokalu. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego utrata uprawnień pochodnych następuje między innymi z chwilą dobrowolnego opuszczenia lokalu bądź wypowiedzenia ich przez właściciela lokalu. Za utratę uprawnień organ uznał złożony przez właścicieli nieruchomości wniosek o wymeldowanie M. F. z pobytu stałego. Tym samym została spełniona jedna z przesłanek warunkujących wymeldowanie w trybie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Drugą niezbędną przesłanką do wymeldowania osoby jest udowodnienie, że osoba która podlega wymeldowaniu opuściła miejsce pobytu stałego i w nim nie zamieszkuje. Fakt niezamieszkiwania M. F. w lokalu przy ul. [...] w P. jest bezsporny, został bowiem potwierdzony przez wnioskodawców jak i samego M. F., który w protokole przesłuchania strony z 4 stycznia 2001r. zeznał, że od około 7-8 lat nie zamieszkuje w tym lokalu, lokal opuścił dobrowolnie zabierając swoje osobiste rzeczy. W tej sytuacji organ orzekł o wymeldowaniu.
W odwołaniu, M. F., zakwestionował zastosowanie przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. Za błędne uznał przyjęcie przez organ jako utratę uprawnień do zamieszkiwania wniosek właścicieli kamienicy o wymeldowanie, bo gdyby tak było to we wszystkich kamienicach byłyby tylko sklepy i biura, a ludzie mieszkaliby na ulicy. Nie zostało też w pełni uzasadnione zaistnienie przesłanki drugiej. Organ przytoczył tylko, że lokal został opuszczony 7-8 lat temu, a opuścił drugą część oświadczenia złożonego do protokołu, że nieprawdziwe jest twierdzenie właścicieli, że nigdy nie zamieszkiwał w tym lokalu, gdyż aktualni właściciele kamienicy nabyli ją niedawno. W mieszkaniu tym skarżący się urodził i mieszkał tam po urodzeniu oraz podczas pobytu rodziny w K. W 1991r. założył firmę handlowo-usługową, która została zarejestrowana pod tym adresem. Fakt niezamieszkiwania to prywatna sprawa rodziny. Ponadto nie zostały zabrane wszystkie rzeczy, które znajdowały się w tym mieszkaniu. Równocześnie M. F. zaznaczył, że nie ma możliwości zameldowania się gdzie indziej na pobyt stały i wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.