1. Postać wady oświadczenia woli w postaci błędu nie jest znana prawu publicznemu ale prawu cywilnemu.
2. Podpis skarżącego na decyzji oraz treść oświadczenia, iż został zapoznany z jej treścią nie przesądzają o doręczeniu decyzji. Zgodnie z art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ skutek prawny może wywołać tylko czynność procesowa doręczenia decyzji, a nie zapoznania się z nią strony. Natomiast termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa biegnie zgodnie z dyspozycją art. 148 par. 2 Kpa od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji. Fakt dowiedzenia się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania i zachowania przez stronę terminu z art. 148 par. 1 Kpa mogą być wykazywane różnymi środkami dowodowymi z art. 75 par. 1 Kpa. Nic nie sprzeciwia się aby takim środkiem dowodowym był podpis strony na decyzji wymiarowej i oświadczenie z daty jej wydania, iż zapoznała się z nią.
3. Decyzja o wznowieniu postępowania wydana mimo uchybienia terminu do wniesienia prośby o wznowienie wydana została z rażącym naruszeniem przepisów art. 148 par. 1 i 2 Kpa i art. 149 par. 3 Kpa. W takiej sytuacji postępowanie wznowieniowe winno na podstawie art. 105 par. 1 Kpa zostać umorzone jako bezprzedmiotowe.
4. Co do zasady Sąd nie może orzekać na niekorzyść skarżącego, jednak zastrzeżenie to nie dotyczy wad powodujących sankcję nieważności aktu administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Marka L. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie z dnia 7 marca 1997 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej - stwierdza nieważność zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w P. (...) z dnia 29 grudnia 1994 r.; (...).
Decyzją z 7 września 1992 r. - Dyrektor Urzędu Celnego w P. wymierzył Markowi L. należności celne od sprowadzonego na polski obszar celny - budynku mieszkalnego drewnianego w elementach. Decyzja ta zawarta była w dowodzie odprawy celnej (...), wystawionym na imię i nazwisko Marek L., który złożył na tym dokumencie swój podpis, a w oświadczeniu z tej samej daty stwierdził, że "kwotę cła w wysokości (...) oraz podatku obrotowego i opłat manipulacyjnych w wysokości (...) wymierzonych za dom w elementach przewiezionych z USA przyjąłem do wiadomości". Od decyzji tej Marek L. odwołania nie złożył.
W dniu 29 czerwca 1994 r. pełnomocnik Marka L. złożył wniosek o wznowienie postępowania z podstawy określonej w art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa twierdząc, że Marek L. nie był uczestnikiem postępowania, w którym ustalono by powyższe należności, nie doręczono mu decyzji w tej sprawie przez co bez własnej winy nie brał udziału w postępowaniu, a o decyzji dowiedział się 22 czerwca 1994 r. kiedy poborca skarbowy dokonując zajęcia ruchomości doręczył żonie dwa tytuły wykonawcze.
Postanowieniem z dnia 26 września 1994 r. - Dyrektor Urzędu Celnego w P. wznowił postępowanie w sprawie z podstawy prawnej z art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa.
W związku z niezgłoszeniem przez pełnomocnika M. L. dodatkowych dowodów w sprawie - Dyrektor Urzędu Celnego w P. decyzją z dnia 29 grudnia 1994 r. opartą na art. 145 par. 1 i 151 par. 1 Kpa oraz art. 23 ust. 1 i art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 - odmówił zmiany decyzji ostatecznej zawartej w DOC (...) z 7 września 1992 r. stwierdzając w uzasadnieniu, że "brak jest przesłanek z art. 145 par. 1 Kpa do wznowienia postępowania bowiem w dniu 7 września 1992 r. w Oddziale Celnym w R. Marek L. zgłosił do odprawy celnej w ramach mienia przesiedlenia budynek drewniany prefabrykowany, nie ujęty w spisie rzeczy przesiedlenia i który nie został uznany za wolny od cła, a decyzję wydano zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Z decyzją tą został zapoznany i podpisał, że zgadza się z jej treścią".
Po doręczeniu owej decyzji stronie, a następnie jej pełnomocnikowi do Dyrektora Urzędu Celnego w P. wpłynął kolejny wniosek pełnomocnika Marka L. o wznowienie postępowania z podstawy wskazanej w art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa oraz wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w DOC (...) jako skierowanej do osoby nie będącej stroną w sprawie. Nowymi okolicznościami i dowodami istniejącymi w dniu wydania decyzji, a nie znanymi organowi ją wydającemu są wedle strony promesa realizacyjna z 6 marca 1992 r. wskazująca wraz z umową o dzieło z 7 sierpnia 1992 r. na wykonanie fundamentów budynku na fakt, że importerem domu mieszkalnego była Spółka z o.o. P.P.H i U "M.-R." w B., która zamówiła go w amerykańskiej firmie G. Także faktury handlowe opiewają na tą firmę, a opatrzenie ich imieniem i nazwiskiem wnioskodawcy ma tylko posiłkowe znaczenie.
W odwołaniu pełnomocnik Marka L. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając wydanie jej z obrazą art. 151 par. 1 Kpa. Sytuacja taka zachodzi wówczas gdy organ nie kwestionując braku doręczenia stronie decyzji tym samym nie zakwestionował istnienia przesłanki wznowienia postępowania z art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa wydał z niezrozumiałych przyczyn decyzję odmawiającą wznowienia postępowania, z której dodatkowo nie wynikają podstawy tak faktyczne jak i prawne jej wydania. W odwołaniu podkreślono dodatkowo, że Marek L. nie był odbiorcą przesyłki celnej lecz jedynie pełnomocnikiem Spółki "M.-R." nie zobowiązanym do jakiejkolwiek odpowiedzialności.