Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Serafin-Kosowska Sędziowie WSA Kazimierz Włoch AWSA Małgorzata Niedobyłska (spr.) Protokolant ref. staż. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 28 września 2004 r. na rozprawie - sprawy ze skargi J. N. na decyzję Izby Skarbowej z dnia [.] marca 2003r. Nr [...] , w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996r. - skargę oddala -
SA/Rz 620/03
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z dnia [...] maja 1999 roku znak [...] Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej określił J.N. wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok w kwocie 39.610,70 zł oraz zaległość podatkową w tym podatku w kwocie 36.960,70 zł. W wyniku odwołania od powyższej decyzji Izba Skarbowa, stwierdziwszy, że zobowiązanie podatkowe zostało określone w kwocie niższej niż wynika to z przepisów prawa podatkowego, działając na podstawie art. 230 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz.926 ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, postanowieniem z dnia [...] sierpnia 1999 roku, znak: [...] zwróciła sprawę organowi I instancji w celu zmiany wydanej decyzji.
W związku z tym Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej decyzją z dnia [...] października 1999 roku, znak [...] określił J.N. wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok w kwocie 49,360,80 zł oraz zaległość podatkową w tym podatku w kwocie 46.710,80 zł. Po rozpatrzeniu odwołania Izba Skarbowa decyzją z dnia [...] lutego 2000 roku, [...] utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
J.N. powyższą decyzję zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Rzeszowie, który wyrokiem z dnia 18 grudnia 2001 roku, sygn. akt SA/Rz 402/00 skargę oddalił.
Następnie pismem z dnia 11 listopada 2002 roku (uzupełnionym w dniu 3 grudnia 2002 roku) J.N. wniósł o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Izby Skarbowej z dnia [...] lutego 2000 roku, Nr [...] w konsekwencji wnosząc o jej uchylenie. Żądanie wznowienia postępowania podatnik oparł na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Wnioskodawca podniósł, że Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej, mimo powołania w sentencji decyzji z dnia [...] października 1999 roku, znak [...] art. 230 Ordynacji podatkowej, nie wykonał dyspozycji tego przepisu i nie zmienił swojej pierwotnej decyzji ( z dnia [...] maja 1999 roku), co doprowadziło do funkcjonowania w obrocie prawnym dwóch odmiennych decyzji dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych. Wniosek powyższy J.N. oparł na stwierdzeniu, że rozstrzygnięcie decyzji jest jej najważniejszym elementem, gdyż formułuje uprawnienia i obowiązki strony. Dlatego też - zdaniem podatnika - samo wskazanie w podstawie prawnej przepisu art. 230 Ordynacji podatkowej nie może przesądzać o sposobie załatwienia sprawy. Konieczne jest bowiem wyraźne zaznaczenie przez organ rozpatrujący ponownie sprawę, że zmienia on pierwotną decyzję.
Po przeprowadzeniu wznowionego postanowieniem z dnia [...] grudnia 2002 roku, Nr [...] postępowania Izba Skarbowa decyzją z dnia [...] grudnia 2002 roku, Nr [...] odmówiła uchylenia decyzji z dnia [...] lutego 2000 roku, Nr [...].
Jako podstawę prawną wskazano przepis art. 245 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.
W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono, że wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy podatkowej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte jedną z wad, wymienionych enumeratywnie w art. 240 § 1 Ordynacji Podatkowej. Podstawa wznowienia postępowania wymieniona w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, na którą powołuje się podatnik, pozwala na wznowienie postępowania tylko wtedy, gdy ujawniona w danej sprawie okoliczność faktyczna (zdarzenie niezależne od treści przepisów prawa i jego wykładni) istniała w dniu wydania decyzji, jest istotna, tzn. może mieć wpływ na sposób załatwienia sprawy oraz była nieznana organowi w dniu wydania decyzji. Jednakże zdaniem organu podatkowego żadna okoliczność faktyczna odpowiadająca tym wymaganiom w niniejszej sprawie nie zaistniała. Za nową okoliczność faktyczną nie można bowiem uznać wydania przez organ podatkowy I instancji nowej decyzji, w oparciu o przepis art. 230 Ordynacji podatkowej. Ta nowa decyzja była bowiem decyzją "uzupełniającą", która niejako wchłonęła decyzje zmienianą, zaś brak w sentencji decyzji zmieniającej sformułowania "zmienia decyzję" nie ma wpływu na ważność i prawidłowość podjętego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że nieuprawnione są twierdzenia podatnika, iż w obrocie prawnym funkcjonują dwie decyzje dotyczące tego samego stanu faktycznego.