Skoro przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, zgodnie z art. 324 par. 1 mają zastosowanie do spraw wszczętych a niezakończonych przed 1 stycznia 1998 r. przez organ pierwszej instancji, to tym bardziej mają one zastosowanie do spraw wszczętych pod rządami Ordynacji podatkowej, chyba że jej stosowanie wyłączałyby przepisy art. 325-342 Ordynacji podatkowej.
Dnia 20 lipca 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Wieczorska Sędzia NSA Stefan Babiarz /spr./ Asesor WSA Małgorzata Niedobylska Protokolant: ref. staż. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2004r. na rozprawie sprawy ze skarg E. S. na decyzje Izby Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2003r. Nr [...] [...] [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące luty, marzec i październik 1996r. - oddala skargi -
W następstwie przeprowadzonej kontroli skarbowej u skarżącej E.S. prowadzącej sklep przemysłowy, Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej wydał decyzje z dnia [...] sierpnia 2000 roku, Nr [...], którymi określił podatniczce zobowiązanie w podatku od towarów i usług, tj.
* decyzją Nr [...] określił kwotę zobowiązania za miesiąc luty 1996 roku w wysokości 454 zł, zaległość podatkową w kwocie 454 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 924,80 zł.,
* decyzją Nr [...] określił kwotę zobowiązania za miesiąc marzec 1996 roku w wysokości 1.233 zł, zaległość podatkową w kwocie 1.233zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 2.458 zł
* decyzją Nr [...] określił kwotę zobowiązania za miesiąc październik 1996 roku w wysokości 15.021 zł, zaległość podatkową w kwocie 13.853 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 23.465,90 zł
Powyższe decyzje zostały utrzymane w mocy decyzjami Izby Skarbowej z dnia [...] lutego 2001 roku, Nr [...], następnie zaś - wskutek ich zaskarżenia do NSA OZ - wyrokiem tego Sądu z dnia 23 stycznia 2003 roku, SA/Rz 691/01 zostały one uchylone ze względu na stwierdzone uchybienia organu podatkowego I instancji zaakceptowane przez organ odwoławczy. Biorąc pod uwagę treść wyroku NSA oraz zawartą tam ocenę prawną Izba Skarbowa w R, działając na mocy art. 233 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm., zwana dalej ord. pod.) w zw. z 23 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387) decyzjami z dnia 28 kwietnia 2003 roku, Nr IS.II.4408-67 do 69 /03 uchyliła decyzje organu I instancji w całości i przekazała sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniach tych decyzji organ odwoławczy powtórzył za Sądem uchybienia postępowania wyjaśniającego do, których zaliczono:
brak odniesienia się do sposobu prowadzenia ewidencji i oparcie ustaleń na wyliczeniach przyjętych dla rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, brak pouczenia o możliwości złożenia zastrzeżeń i wyjaśnień w protokole dodatkowej kontroli ewidencji zakupu i sprzedaży, błędne przyjęcie, iż wyliczenie nie zaewidencjonowanego obrotu w oparciu o uśrednione, proporcjonalne jego przełożenie na poszczególne miesiące nie jest oszacowaniem w rozumieniu art. 23 ord.pod. co powoduje także konieczność zbadania jaką wielkość w obrocie ogółem, stanowią towary przyjęte do wyliczenia marży, konieczność zwrócenia uwagi na powiązane z rozpoznawanymi sprawami przyczyny uchylenia decyzji organu odwoławczego co do opodatkowania podatniczki i jej męża podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Na decyzje te skarżąca E.S. wniosła skargę do NSA OZ w Rzeszowie.
W złożonej skardze skarżąca zarzuciła naruszenie art. 70 § 1, art. 208 § 1, art. 233 § 1 pkt 2 lit "a" i § 2 ord. pod. W jej ocenie - w rozpatrywanej sprawie nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego, gdyż upłynęło pięć lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącej zauważa, że wprawdzie w sprawie miały miejsce czynności egzekucyjne, ale postępowanie egzekucyjne zostało umorzone ze względu na brak istnienia zaległości podatkowej. Oznacza to, że w związku z uchyleniem decyzji organu pierwszej instancji doszło także do przedawnienia zobowiązań podatkowych.