Żaden przepis ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie zawiera zakazu złożenia korekty zeznania podatkowego po upływie terminu przewidzianego do złożenia zeznania /30 kwietnia/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zagadnieniem spornym w rozpatrywanej przez Sąd sprawie jest kwestia czy podatnicy, którzy w terminie przewidzianym w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ złożyli zeznanie o wspólnych dochodach małżonków uzyskanych w danym roku podatkowym mają prawo do dokonania korekty tego zeznania po upływie terminu przewidzianego do złożenia zeznania /30 kwietnia/.
Zdaniem Sądu prawo takie podatnicy posiadają bowiem żaden przepis powołanej wyżej ustawy nie zawiera zakazu złożenia takiej korekty zeznania podatkowego. Problem korygowania dokonanego w terminie zeznania podatkowego nie może być rozpatrywany, tylko z uwzględnieniem sytuacji kiedy tak jak w niniejszej sprawie z jakichkolwiek przyczyn podatnicy nie uwzględnili wydatków dających im prawo obniżenia podstawy opodatkowania a następnie na skutek korekty z uwzględnieniem odliczeń obniżają wysokość podatku lub wystąpi u nich nadpłata podatku.
Pozbawienie podatników możliwości dokonania korekty zeznania podatkowego w sytuacji kiedy na skutek oczywistego błędu rachunkowego nastąpi zaniżenie podatku oznaczałoby, że podatnicy sami, przed dokonaniem weryfikacji zeznania przez Urząd Skarbowy nie mogliby błędu swojego naprawić i jedynie oczekiwać aż urząd wyda decyzję określającą zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż przez nich zeznana, co narażałoby ich na konsekwencje nie tylko w postaci odsetek za zwłokę ale również na postępowanie karne-skarbowe.
Takiej sytuacji ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dopuszcza przez to, że nie czyni zakazu składania korekty zeznania podatkowego złożonego w terminie przewidzianym w art. 45 ust. 1 ustawy.
Organ podatkowy I instancji przyjął korektę zeznań podatkowych za lata 1993 i 1994 na drukach PIT-31 złożoną przez skarżących w dniu 1 kwietnia 1996 r. nie może zatem korekt tych nie uwzględniać i twierdzić, że postępowanie jest bezprzedmiotowe z uwagi na treść art. 45 ust. 6, gdyż przepis ten odnosi się wyłącznie do zeznania podatkowego, podatnicy natomiast złożyli korektę zeznania podatkowego i jeśli organ podatkowy I instancji nie zakwestionuje zasadności dokonanych odliczeń podatek wynikający z zeznań korygujących będzie podatkiem z nich wynikającym należnym za lata 1993 i 1994 i nie będzie można wydać decyzji określającej zobowiązanie podatkowe, bowiem tylko konieczność określenia zobowiązania podatkowego w innej niż zeznana wysokość uzasadnia wydanie decyzji określającej podatek dochodowy od osób fizycznych.
Naczelny Sąd Administracyjny (...) wyrokiem z dnia 26 listopada 1997 r. SA/Sz 2119/96 po rozpatrzeniu sprawy ze skargi Marioli i Jana M. na decyzję Izby Skarbowej w przedmiocie uchylenia decyzji i umorzenia postępowania I instancji oddalił skargę. Orzeczenie takie zapadło jednak w innej sytuacji niż w niniejszej sprawie, bowiem podatnicy w 1992 r. rozliczali podatek za 1992 r. za pośrednictwem płatnika. W dniu kiedy złożyli wniosek o uwzględnienie zmian zeznania za 1992 r. upłynął termin przewidziany w tym przepisie /1 miesiąca/ przysługujący podatnikowi do żądania sprostowania obliczenia podatku, bądź uznania nieistnienia obowiązku podatkowego oraz o zwrot niesłusznie pobranej kwoty.
Zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Urzędu Skarbowego naruszają prawo i z tej przyczyny na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało orzec o ich uchyleniu.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 55 ust. 1 powołanej wyżej ustawy.