Przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. Kodeks handlowy /Dz.U. nr 57 poz. 502 ze zm./ nie dają podstaw do zaliczkowych wypłat zysku spółki dla jej wspólników.
Prawo do czystego zysku wynika bowiem z rocznego bilansu /art. 191 Kh/.
skargę oddala.
Spółka z o.o. wniosła o zwrot "zapłaconej omyłkowo tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych w 1993 r. kwoty 92.767.000 zł". Podała, że na wydzierżawionych od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa gruntach prowadzi produkcję ogólną rolną i dlatego zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/ jej postanowienia nie mają zastosowania do przychodów z działalności rolniczej. Z tego też powodu udziałowcy Spółki nie byli zobowiązani do płacenia podatku dochodowego, a udział w dywidendzie nie jest źródłem przychodów.
Urząd Skarbowy decyzją z 23.3.1994 r. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wniosku nie uwzględnił. Wskazano, iż zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoba prawna obowiązana była jako płatnik do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskiwały przychody.
W odwołaniu Spółka podtrzymała twierdzenie o nadpłacie. Podkreślono, że otrzymywane przez pracowników wynagrodzenie nie było ekwiwalentem za świadczoną pracę, gdyż po roku czasu następuje podział dywidendy i wówczas odlicza się otrzymaną zaliczkę nazwaną potocznie wynagrodzeniem.
Izba Skarbowa, utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, stwierdziła, iż Spółka jako osoba prawna na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych była zwolniona od podatku dochodowego. W odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych uzyskujących od Spółki przychody ze stosunku pracy. Ponieważ udziałowców łączy ze Spółką stosunek pracy, to uzyskiwane przez nich przychody z tego stosunku podlegają opodatkowaniu na mocy art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zdaniem Izby Skarbowej w świetle tych okoliczności kwestionowana decyzja jest zgodna z przepisami. Spółka wniosła skargę do NSA, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.
Skarżąca zarzuca, iż wspólnicy mają obowiązek świadczenia pracy i dlatego nie są pracownikami, a umowa o pracę jest w tym przypadku pochodnym stosunkiem. Nadto wskazano, że otrzymywane wynagrodzenie stanowiło zaliczkę na przyszłą dywidendę. Taki stan prawny powoduje, iż wspólnicy odmiennie od pracowników obciążeni są ryzykiem prowadzenia przedsiębiorstwa.
Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko. Podkreślono, że problem dywidend nie ma znaczenia dla sprawy, gdyż przychody z tego tytułu podlegają opodatkowaniu na podstawie odrębnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Organ podatkowy zwraca nadpłatę wynikłą z decyzji dotyczącej zaliczki po ostatecznym ustaleniu wysokości zobowiązania podatkowego za dany rok /art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych/.
Spółka wystąpiła o zwrot nadpłaty w kwocie 92.767.000 zł podatku dochodowego od osób fizycznych w roku 1993. Organy podatkowe słusznie uznały jednak, iż brak było podstaw do przyjęcia, iż kwota zapłaconego podatku z powyższego tytułu stanowi nadpłatę.