Czynności skarżącego polegające na wielokrotnym zakupie i sprowadzeniu z zagranicy, a w jednym przypadku w kraju, samochodów oraz części samochodowych, a następnie ich sprzedaży z zyskiem, stanowiły, ze względu na częstotliwość oraz przedmiot transakcji, działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./.
Działalność taka stanowi wyodrębnione źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, do którego nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w pkt 8 lit. "d", dotyczące źródła przychodu ze sprzedaży innych rzeczy po upływie 6 miesięcy od ich nabycia. Okoliczność, że nabywcami samochodów i części byli koledzy i znajomi skarżącego jest bez znaczenia prawnego, nie ma bowiem przepisu, który by takie przypadki wyłączał spod opodatkowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.
Należy zgodzić się ze stanowiskiem organów podatkowych, że czynności skarżącego polegające na wielokrotnym zakupie i sprowadzeniu z zagranicy, a w jednym przypadku w kraju, samochodów oraz części samochodowych, a następnie ich sprzedaży z zyskiem /co wynika z porównania cen zakupu i sprzedaży/ stanowiły, ze względu na częstotliwość oraz przedmiot transakcji, działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej.
Działalność taka stanowi wyodrębnione źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w punkcie 8 lit. "d" dotyczące źródła przychodu ze sprzedaży innych rzeczy po upływie 6 miesięcy od ich nabycia jeżeli sprzedaż nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.
Przychody z działalności gospodarczej określone w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z mocy art. 30 ust. 1 pkt 6 lit. "a" tej ustawy podlegały odrębnemu opodatkowaniu w formie zryczałtowanej 12 procent od przychodu /ust. 3/ z możliwością zrzeczenia się opodatkowania w tej formie /ust. 4 pkt 1 oraz par. 3a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r./.
Ponieważ skarżący nie zrzekł się opodatkowania swojej działalności gospodarczej w formie ryczałtowej, forma ta miała do niego zastosowania jak również obowiązki określone w przytoczonych wyżej przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego wynikającego z art. 30 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób finansowych.
Niewykonanie obowiązku prowadzenia ewidencji przychodów przez podatnika objętego zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma ten skutek, że organ podatkowy z mocy art. 30 ust. 7 omawianej ustawy określa wartość nie zaewidencjonowanego przychodu i ustala od tej kwoty podatek w wysokości 20 procent.
Określona przez organy podatkowe wartość nie zaewidencjonowanego przychodu znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym dotyczącym przeprowadzonych przez skarżącego transakcji handlowych, które przyniosły mu zysk. Okoliczność, że nabywcami samochodów i części byli koledzy i znajomi skarżącego jest bez znaczenia prawnego, nie ma bowiem przepisu, który by takie przypadki wyłączał spod opodatkowania.
Nieuzasadniony jest również zarzut niewyłączenia spod opodatkowania działalności gospodarczej przychodu ze sprzedaży samochodu osobistego. Wyłączenie takie zostało dokonane, co wyraźnie wynika z uzasadnienia decyzji i analizy akt sprawy.
Reasumując zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a skarga z braku podstaw do uwzględnienia podlega oddaleniu z mocy art. 27 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.