Nabywając majątek połączonej z nią Spółki A. skarżąca Spółka A. II przejęła jej wszystkie prawa i obowiązki, w myśl art. 285 Kh, stając się tym samym zobowiązaną do wykonania obowiązku ciążącego dotychczas na Spółce, której majątek przejęła i nie jest ona osobą trzecią w rozumieniu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
oddala skargę.
Zgodnie z art. 26 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego. Jakkolwiek, w myśl art. 29 par. 1 tej ustawy, organ egzekucyjny z urzędu bada dopuszczalność egzekucji administracyjnej, to nie jest on uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W terminie 7 dni od otrzymania odpisu tytułu wykonawczego zaopatrzonego w klauzulę organu egzekucyjnego o skierowaniu tego tytułu do egzekucji, zobowiązany może zgłosić do organu egzekucyjnego zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, których podstawą mogą być wyłącznie okoliczności wymienione w art. 33 omawianej ustawy, m.in. także nieistnienie egzekwowanego obowiązku oraz błąd co do osoby zobowiązanego. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 34 par. 1 cyt. ustawy egzekucyjnej, zgłoszone przez zobowiązanego zarzuty organ egzekucyjny obowiązany jest rozpatrzyć po uzyskaniu wypowiedzi wierzyciela, wydając wówczas postanowienie, w którym w razie uznania zarzutów za uzasadnione orzeka o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego lub o jego umorzeniu albo o zastosowaniu innego, mniej uciążliwego, środka egzekucyjnego. W rozpatrywanej sprawie ze zgromadzonych w aktach postępowania materiałów wynika, że działanie organu egzekucyjnego zgodne było z wyżej przytoczonymi zasadami.
Wydając postanowienie, uznające za nieuzasadnione zgłoszone przez Spółkę zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny, jak i organ odwoławczy, uwzględniły treść wypowiedzi wierzyciela odpowiadającej na zgłoszone zarzuty i podtrzymującej żądanie przeprowadzenia egzekucji. Nie będąc, jak to wyżej wskazano, uprawnionymi do badania zasadności i wymagalności objętego tytułem wykonawczym obowiązku /art. 29 par. 1 ustawy egzekucyjnej/ organy, te w istocie rzeczy związane były wypowiedzią wierzyciela. Tak więc, wobec treści wypowiedzi wierzyciela wskazującego na decyzję wójta gminy jako na podstawę prawną egzekwowanego obowiązku oraz na treść zapisu w rejestrze handlowym wskazując na połączenie Spółki A., na którą decyzja ta została wystawiona, ze Spółką A. z jednoczesnym przeniesieniem całego majątku pierwszej z nich na drugą w zamian za udziały zgłoszone przez zobowiązaną zarzuty nieistnienia egzekwowanego obowiązku oraz błędu co do osoby zobowiązanej trafnie przez organ egzekucyjny uznane zostały za nieuzasadnione.
Odnosząc się do zarzutów skargi, zauważyć też należy, iż chybiony jest zarzut braku podstawy prawnej do dochodzenia od skarżącej wymienionego w tytule wykonawczym obowiązku wobec braku decyzji, o której mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a więc przenoszącej na skarżącą odpowiedzialność za zobowiązanie innej osoby.
Z przywołanego przez skarżącą przepisu art. 49 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych wynika bowiem, że odnosi się on do odpowiedzialności osób trzecich, gdy tymczasem nabywając majątek połączonej z nią Spółki A. skarżąca Spółka A. II przejęła jej wszystkie prawa i obowiązki, w myśl art. 285 Kh, stając się tym samym zobowiązaną do wykonania obowiązku ciążącego dotychczas na Spółce, której majątek przejęła i nie jest ona osobą trzecią, w rozumieniu art. 40 ust. 1 cyt. ustawy o zobowiązaniach podatkowych.