W odróżnieniu od nagłej choroby, które nie pozwala na wyręczenie się inną osobą, to długotrwała niedyspozycja nie wyklucza dokonania konkretnej czynności procesowej /sporządzenia odwołania/ i nadania tego pisma przez pocztę osobiście lub przez domownika.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 58 Kpa możliwe jest przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, jeżeli jego uchybienie nastąpiło bez winy strony.
Jako kryterium przy ocenie istnienia winy lub jego braku w uchybieniu terminu procesowego, przyjmuje się powszechnie obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy.
O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można więc mówić tylko wówczas, gdy niedopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody, której strona nie mogła przezwyciężyć.
W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że decyzja organu I instancji została odebrana osobiście przez skarżącą w dniu 14 marca 1997 r. Przeczy to zatem twierdzeniom skargi, że w tym okresie tj. do dnia 21 marca 1997 r. skarżąca przebywała na leczeniu szpitalnym.
Należy podkreślić, że zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i po wniesieniu skargi Krystyna M. nie przedstawiła żadnego dowodu, że zły stan zdrowia czy okres pobytu w szpitalu uniemożliwiał jej podjęcie czynności procesowych w sprawie.
W odróżnieniu od nagłej choroby, które nie pozwala na wyręczenie się inną osobą, to długotrwała niedyspozycja na jaką powołuje się skarżąca nie wyklucza właśnie dokonania konkretnej czynności procesowej /czyli sporządzenie odwołania/ i nadania tego pisma przez pocztę osobiście lub przez domownika.
Niesporną również okolicznością jest to, że po otrzymaniu właśnie decyzji Urzędu Skarbowego w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego skarżąca prowadziła korespondencję z Urzędem w sprawie swoich zobowiązań w podatku od towarów i usług.
Należy zatem podzielić stanowisko organu odwoławczego, że za spóźnione wniesienie odwołania od decyzji organu I instancji ponosi winę skarżąca, która w sprawie jej dotyczącej nie uprawdopodobniła w żaden sposób, że w czasie biegu tego terminu zaistniała przeszkoda od niej niezależna.
Mając zatem wszystko powyższe na uwadze Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i dlatego na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono jak w sentencji.