Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA S. Kłosowski (spr.), Sędziowie NSA K. Grzegorczyk-Meder, E. Makowska, Protokolant M. Rosochacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2004r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego oddala skargę
Decyzją nr [...] z dnia [...]r. Dyrektor Aresztu Śledczego w [...]odmówił przyznania T. M. pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe, związanej z nabyciem przez niego w [...]r. nieruchomości w miejscowości [...]. Uzasadniono to faktem zbycia przez T. M. lokalu mieszkalnego przy ul. [...]w [...], co zgodnie z §3 Zarządzenia nr 66/97 CZSW Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (Dz.Urz. Min.Spraw. nr 4 poz.50) wyklucza możliwość przyznania takiej pomocy.
Od decyzji tej T. M. odwołał się do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...], podnosząc, że Dyrektor AŚ w [...]nie uwzględnił wszystkich okoliczności sprawy. Ponadto odmówiono mu wglądu do dokumentacji postępowania oraz został przekroczony termin rozpatrzenia wniosku.
Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Okręgowy SW w [...]decyzją z dnia [...]r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Zdaniem organu odwoławczego - art.90 ust1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 roku o Służbie Więziennej (Dz.U. nr 61 poz.283 z późn. zm.) daje funkcjonariuszowi w służbie stałej prawo do pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego lub domu. Szczegółowo problematykę tę reguluje zarządzenie nr 66/97 CZSW Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (Dz.Urz. Min.Spraw. nr 4 poz.50). Zgodnie z §3 tego zarządzenia "pomocy finansowej nie przyznaje się, jeżeli osoba uprawniona lub jej małżonek jest posiadaczem samodzielnego lokalu mieszkalnego, zgodnego z należną powierzchnią użytkową w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej albo zbyła prawo do lokalu mieszkalnego w takiej miejscowości".
T. M. posiadał lokal mieszkalny w [...]przy ul. [...]o powierzchni użytkowej [...]m2. który zbył w [...]r.
W chwili zbycia lokal ten odpowiadał należnej wnioskodawcy powierzchni użytkowej. Wyklucza to możliwość przyznania wnioskodawcy pomocy finansowej. Organ odwoławczy zauważył też, iż wprawdzie zarządzenie nr 66/97 CZSW Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (Dz.Urz. Min. Spraw. nr 4 poz.50). stanowiące podstawę zaskarżonej decyzji stosownie do art.87 i 93 Konstytucji RP (Dz.U. 1997 Nr 78 poz.483) nie jest źródłem prawa i nie może stanowić podstawy decyzji jednak uchybienie to nie ma wpływu na rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy.
Na powyższą decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...]T. M. działając przez pełnomocnika adw. M. S. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, w której zarzucił, iż organy administracji Służby Więziennej I i II instancji dopuściły się naruszenia prawa materialnego, które ma wpływ na wynik sprawy, poprzez naruszenie przepisu art. 90 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej w związku z art. 29 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym SW oraz w związku z § 3 i § 2 ust. 1 pkt 4 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997. W uzasadnieniu skargi podano, iż skarżący T. M. jest emerytem Służby Więziennej. Do dnia [...]roku zamieszkiwał we własnym lokalu mieszkalnym, znajdującym się w [...]przy ul. [...]o powierzchni użytkowej [...]m2. Skarżący zamieszkiwał w tym lokalu wraz z żoną B. M. oraz dwójką dzieci - synem O. M. (w wieku [...] lat) oraz córką A. M. (w wieku [...] lat). Dzieci skarżącego w okresie wspólnego zamieszkiwania w lokalu przy ul. [...]pobierały naukę.