1. Przewidziana w art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ możliwość odroczenia terminu czynności przewidzianych w przepisach podatkowych nie może być zrealizowana po upływie tego terminu.
2. Przewidziane w art. 7, art. 8 i art. 9 Kpa obowiązki organu podatkowego informowania, wyjaśniania i czuwania w interesie strony, jak również skutki naruszenia tych obowiązków są związane bezpośrednio z toczącym się postępowaniem administracyjnym. Zwykłe informacje udzielane przez urząd skarbowy podatnikom poza ramami postępowania administracyjnego nie podlegają bezpośrednio tym regułom i nie mają znaczenia o takim wymiarze, by odnosić skutek w późniejszym postępowaniu administracyjnym. Zasadą bowiem jest, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien znać i stosować się do obowiązujących przepisów podatkowych oraz, że ponosi skutki ich nieznajomości. Twierdzenie skarżącego o uzyskaniu błędnych informacji jest niekonkretne, nie wskazuje nawet osoby pracownika, który miałby mu udzielić błędnej informacji tak, by istniała możliwość konfrontacji dowodowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna, nie ma bowiem uzasadnionych podstaw do uznania zaskarżonej decyzji za sprzeczną z prawem.
Trafne i zgodne z prawem jest stanowisko organów podatkowych obu instancji, że przewidziana w art. 13 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych możliwość odroczenia terminu czynności przewidzianych w przepisach podatkowych nie może być zrealizowana po upływie tego terminu. Skoro więc termin zainstalowania kasy rejestracyjnej upłynął z dniem 1 lipca 1996 r., wniosek w sprawie odroczenia tego terminu złożony w dniu 7 lutego 1997 r. był spóźniony i nie mógł być uwzględniony.
Przedstawione przez skarżącego okoliczności opóźnienia w terminowym zainstalowaniu kasy jak i w złożeniu wniosku o odroczenie tego terminu pozostają bez znaczenia dla oceny zgodności z prawem rozstrzygnięcia.
Przewidziane w art. 7, art. 8 i art. 9 Kpa obowiązki organu podatkowego informowania, wyjaśniania i czuwania w interesie strony, jak również skutki naruszenia tych obowiązków są związane bezpośrednio z toczącym się postępowaniem administracyjnym. Postępowanie administracyjne w sprawie wszczęte zostało najwcześniej z rozpoczęciem kontroli w dniu 6 stycznia 1997 r. Nie stwierdzono, by w toku tego postępowania organy podatkowe udzieliły skarżącemu błędnej informacji bądź w inny sposób naraziły go na szkodę. Zwykłe informacje udzielane przez Urząd Skarbowy podatnikom poza ramami postępowania administracyjnego, nie podlegają bezpośrednio tym regułom i nie mają znaczenia o takim wymiarze by odnosić skutek w późniejszym postępowaniu administracyjnym. Zasadą bowiem jest, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien znać i stosować się do obowiązujących przepisów podatkowych oraz, że ponosi skutki ich nieznajomości. Twierdzenie skarżącego o uzyskaniu błędnych informacji jest niekonkretne, nie wskazuje nawet osoby pracownika, który miałby mu udzielić błędnej informacji tak, by istniała możliwość konfrontacji dowodowej. Pismo Biura Rachunkowego "M." wniesione do Urzędu 4 stycznia 1997 r. nie stanowi dowodu, że to skarżącemu udzielono błędnych informacji, jest to jedynie dowód na to że ww. Biuro w dniu 4 stycznia 1997 r. zwróciło się o wyjaśnienie zgłoszonej wątpliwości. Postulowany w skardze dowód z zeznań świadków, pracownicy i właścicielki Biura "M." - w świetle postawionej tezy, że Biuro też uzyskało błędną informację - nie mógłby być dowodem udzielenia błędnej informacji skarżącemu. Zarzut powołanych przepisów art. 7, art. 8, art. 9 i art. 75 par. 1 Kpa jest więc nieuzasadniony.
Przede wszystkim jednak należy podnieść, że zastosowanie się do błędnej informacji nie znosi ustawowo określonych obowiązków podatkowych.
Zatem skoro nie budzi wątpliwości - w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz par. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących - że o terminie wprowadzenia kasy decydował obrót będący kwotą należną z tytułu sprzedaży towarów pomniejszony o podatek należny, a nie marża, będąca jedynie wyznacznikiem ulgi podatkowej, to wniosek o odroczenie terminu wprowadzenia kasy rejestracyjnej przepadającego na 1 lipca 1996 r., wniesiony w dniu 7 lutego 1997 r. po upływie terminu nie mógł być, w świetle powołanych w decyzji przepisów, uwzględniony.
Zaskarżona decyzja odpowiada prawu a skarga z braku podstaw do uwzględnienia podlega oddaleniu z mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.