Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania, musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to bez względu na to, z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym, a stanem zeznanym przez podatnika.
Z art. 45 ust. 6 zdanie pierwsze: "chyba że Urząd Skarbowy wyda decyzję w której określi inną wysokość podatku" nie można wyprowadzić wniosku, że po złożeniu przez podatnika zeznania w terminie do 30 kwietnia, określenie innej wysokości podatku może nastąpić wyłącznie z inicjatywy organu podatkowego, a więc z urzędu.
Przedmiotem skargi Haliny i Lesława małżonków S. zamieszkałych w S. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Izby Skarbowej w S. z dnia 6 listopada 1997 r. utrzymująca w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 18 sierpnia 1997 r. umarzającą postępowanie w sprawie określenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów osiągniętych w 1995 r.
Ustalenia z postępowania administracyjnego wskazują na następujący stan faktyczny sprawy:
Halina i Lesław S. w dniu 27 kwietnia 1996 r. złożyli w Urzędzie Skarbowym w S. zeznanie /PIT-31/ o wysokości wspólnych dochodów małżonków osiągniętych w 1995 r., w którym Lesław wykazał do opodatkowania dochód ze stosunku pracy /po uwzględnieniu kosztów uzyskania przychodów/ w wysokości 15.866,30 zł, a Halina S. wykazała dochód ze stosunku pracy /po uwzględnieniu kosztów uzyskania przychodów/ i zasiłków wypłacanych przez organ zatrudnienia - w wysokości 4.514,40 zł.
Łączny dochód zeznany przez małżonków wyniósł zatem 20.380,70 zł.
Po dokonaniu odliczeń od dochodu na mocy art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w wysokości 4.760 zł. /Lesław S. odliczył od dochodu darowiznę w kwocie 2.250 zł, jego żona darowiznę w kwocie 650 zł, a od łącznego dochodu w kwocie 17.480,70 zł małżonkowie odliczyli wydatki poniesione na cele mieszkaniowe: remont i modernizację w kwocie 1.860 zł/ - dochód do opodatkowania wyniósł 15.620,70 zł.
Należny podatek wynikający z zeznania wyniósł 2.940 zł i w związku z tym po uwzględnieniu zaliczek pobranych przez płatników w kwocie 4.469,94 zł zwrócono małżonkom nadpłatę w kwocie 1.520,50 zł.
W dniu 20 kwietnia 1997 r. Halina i Lesław S. złożyli w Urzędzie Skarbowym w S. w korektę zeznania podatkowego za 1995 r., w którym od zeznanego dochodu 20.380,70 zł wykazali odliczenia z tytułu wydatków na cele mieszkaniowe w kwocie 12.835,02 zł, a więc w większej wysokości niż wynikałoby to z zeznania złożonego w ustawowym terminie.
Z załącznika "D" do tej korekty wynika, że na wydatki mieszkaniowe oprócz kwoty 1.860 zł z tytułu remontu i modernizacji składa się także kwota 10.525,02 zł poniesiona na budowę domu jednorodzinnego.
Urząd Skarbowy w S. w dniu 18 sierpnia 1997 r. wydał decyzję na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umarzającą postępowanie w sprawie określenia podatnikom należnego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów osiągniętych w 1995 r. w innej wysokości niż wykazana w zeznaniu rocznym złożonym w dniu 27 kwietnia 1996 r.
Organ podatkowy I instancji uzasadnił to faktem, iż podatnicy nie skorzystali w ustawowym terminie tj. do 30 kwietnia 1996 r. z przysługującego prawa do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na budowę domu jednorodzinnego, nie wskazując tego wydatku w zeznaniu złożonym w dniu 27 kwietnia 1996 r. Wobec tego postępowanie jako bezprzedmiotowe należało umorzyć.
W odwołaniu od tego rozstrzygnięcia Halina S. zarzuciła naruszenie przepisów art. 6 i art. 7 Kpa oraz art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 29 ust. 4 i art. 30 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.