Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatek dochodowy od osób fizycznych, Działalność gospodarcza
Tezy

Skarżący podatnik poniósł wydatki na inwestycje w cudzym środku trwałym, tj. na adaptację dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na cele biurowe, nie wykończonych pomieszczeń w budynku mieszkalnym. Powyższe inwestycje dokonywane były w obiekcie budowlanym, który w 1993 r. nie został przez podatnika przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a budynek w 1993 r. nie był oddany do użytkowania.

W świetle tych faktów za w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko, że poniesione przez skarżącego podatnika wydatki na adaptację i wykończenie pomieszczeń były wydatkami na wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego, który to środek nie podlegał jeszcze w 1993 r. odpisom amortyzacyjnym wobec nieprzyjęcia go do użytkowania, skoro jego odbiór techniczny i formalne całkowite zakończenie budowy w 1993 r. nie nastąpiło.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Jak wynika z uzasadnienia skargi, istota sprawy dotyczy ustalenia, że wydatki poniesione przez podatnika na przystosowanie części domu mieszkalnego na potrzeby działalności gospodarczej winny podlegać odpisom amortyzacyjnym. To zaś pozwala na przyjęcie, że zaadoptowana część domu mieszkalnego jest środkiem trwałym, a ponieważ wydatki poniesiono przed oddaniem budynku do użytku, to powiększają one wartość początkową środka trwałego, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ponieważ te ustalenia organów podatkowych zdaniem skarżących naruszają przepis par. 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w zakresie pojęcia środka trwałego i tym samym przepisu art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej, to nakłady poczynione przez podatnika na część budynku nie mogą być uznane za zwiększające wartość początkową środka trwałego, a ocenione w kontekście przepisu art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej jako koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do tego ostatniego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, jeżeli te środki podlegają odpisom amortyzacyjnym w rozumieniu przepisów odrębnych - patrz art. 23 ust. 1 pkt 1 cyt. wyżej ustawy.

Tymi odrębnymi przepisami są przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe (...), które mają zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 27 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem par. 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, za środki trwałe uznaje się poszczególne kompletne i zdatne do użytku w momencie przejścia do użytkowania, m. innymi budynki i budowle oraz ich części składowe stanowiące odrębną nieruchomość, a także inwestycje w obcych środkach trwałych, których cena zakupu lub koszt wytworzenia są wyższe niż 500 zł a okres użytkowania przekracza rok.

W rozpatrywanej sprawie jest faktem bezspornym, że skarżący podatnik poniósł wydatki na inwestycje w cudzym środku trwałym, tj. na adaptację dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na cele biurowe, nie wykończonych pomieszczeń w budynku mieszkalnym. Bezspornym jest też fakt, że powyższe inwestycje dokonywane były w obiekcie budowlanym, który w 1993 r. nie został przez podatnika przyjęty do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz że budynek w 1993 r. nie był oddany do użytkowania.

W świetle tych bezspornych faktów za w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko organów podatkowych co do tego, że poniesione przez skarżącego podatnika wydatki na adaptację i wykończenie pomieszczeń w budynkach były wydatkami na wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego, który to środek nie podlegał jeszcze w 1993 r. odpisom amortyzacyjnym, wobec nieprzyjęcia go do użytkowania, skoro jego odbiór techniczny i formalne całkowite zakończenie budowy w 1993 r. nie nastąpiło.

Tak więc, skoro poniesione przez skarżącego podatnika wydatki zmierzały do wytworzenia środka trwałego, gdyż nie wykończony budynek mieszkalny przeznaczył on na adaptację dla celów działalności gospodarczej, to stanowisko organów podatkowych co do tego, że wydatki z tym związane nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, znajduje uzasadnienie w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 1 tej ustawy oraz w powołanych wyżej przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe (...) /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm./.

Uznając w świetle powyższego, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd skargę oddalił.

Strona 1/1