Rozwiązanie spółki cywilnej w swoich skutkach jest równoznaczne likwidacji spółki i skutkuje unieważnienie numeru identyfikacyjnego takiej spółki /art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, powołanej na wstępie, podatnicy, o których mowa w art. 5 ustawy, są obowiązani przed dniem wykonania pierwszej czynności, podlegającej opodatkowaniu, złożyć zgłoszenie rejestracyjne w urzędzie skarbowym, który nadaje im numery identyfikacyjne.
Według art. 9 ust. 4 jeśli zarejestrowany podatnik zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, obowiązany jest zgłosić zaprzestanie działalności urzędowi skarbowemu, który dokonał rejestracji; zgłoszenie to stanowi podstawę dla urzędu skarbowego do wykreślenia podatnika z rejestru. Następny ust. 5 artykułu 9 stanowi, że jeżeli zaprzestanie działalności następuje w wyniku likwidacji lub upadłości albo śmierci podatnika, urząd skarbowy unieważnia również nadany podatnikowi numer identyfikacyjny.
Skarżący ma rację, że ustawodawca zrezygnował w kodeksie cywilnym z instytucji likwidacji spółki, która była szeroko rozbudowana poprzednio w kodeksie zobowiązań, zastępując tę instytucję po myśli art. 375 par. 1 Kc odpowiednim stosowaniem po rozwiązaniu spółki przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych, z zachowaniem uregulowań zawartych w par. 2 i par. 3 tego artykułu.
Nie można jednak przy interpretacji przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. abstrahować od ich celu. Przytoczony art. 9 ust. 4 mówi o wykreśleniu z rejestru podatnika, który zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu i zgłosił o tym urzędowi skarbowemu, ale zachowuje dotychczasowy numer identyfikacyjny, aby z niego korzystać w sytuacji podjęcia działalności. Unieważnienie zaś numeru identyfikacyjnego dotyczy według art. 9 ust. 5 podatnika, który utracił byt prawny na skutek likwidacji lub upadłości albo śmierci. Choć do spółki cywilnej nie stosuje się pojęcia likwidacji w ścisłym znaczeniu, jednak w swoich skutkach jest z taką likwidacją równoznaczne rozwiązanie spółki, która przestaje w związku z tym być podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, wykreślona zostaje z ewidencji tej działalności, a rozliczenia ze wspólnikami i wierzycielami następują według przepisów kodeksu cywilnego.
W okolicznościach faktycznych rozpoznawanej sprawy jest poza sporem, że trzyosobowa spółka została za porozumieniem dotychczasowych wspólników rozwiązana, gdyż wystąpiły z niej Anna i Katarzyna R. a działalność gospodarczą miał zamiar nadal prowadzić tylko Ryszard R. W tym momencie dotychczasowy podmiot gospodarczy, jakim była spółka cywilna, przestał istnieć i po wykreśleniu z ewidencji tej działalności nie miał już możliwości jej podjęcia. Nawet bowiem gdyby te same trzy osoby z rodziny R. zawarły w przyszłości nową umowę spółki, będzie to już inny podmiot gospodarczy, który będzie musiał w razie podjęcia działalności podlegającej podatkowi od towarów i usług uzyskać nowy numer identyfikacyjny.
W tej sytuacji uznano, iż zaskarżona decyzja unieważniająca numer identyfikacyjny nadany spółce cywilnej po jej rozwiązaniu nie narusza powołanych za swą podstawę lub innych powszechnie obowiązujących przepisów prawa w sposób, o którym mowa w art. 207 par. 2 lub par. 3 Kpa, w związku z czym oddalono wniesioną skargę po myśli art. 207 par. 5 Kpa jako nieuzasadnioną.