Gmina miejska, organizująca dojazd do miasta mieszkańcom sąsiednich gmin przez wydłużenie miejskich linii komunikacji zbiorowej nie ma obowiązku finansowania z własnych środków, wynikających z tego tytułu, zwiększonych kosztów transportu i może w granicach ponoszonych kosztów ustalać wyższe ceny biletów za przejazd środkami komunikacji miejskiej na wydłużonych trasach.
Obowiązek taki nie wynika ani z przepisów ustawy o samorządzie terytorialnym, ani nie może być wyprowadzany z zadań socjalnych gminy bądź z zasady równości obywateli wobec prawa, określonej w art. 67 ust. 2 Przepisów Konstytucyjnych.
Przyznanie przez radę gminy studentom studiów stacjonarnych uprawnień do nabywania miesięcznych biletów szkolnych na przejazdy środkami lokalnego transportu zbiorowego i nie objęcie tym uprawnieniem studentów wieczorowych i zaocznych nie narusza art. 153 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 65 poz. 385/ ani nie może być oceniane, ze względu na różny status prawny powyższych grup studenckich, jako niezgodne z zasadą równości obywateli wobec prawa, określonej w art. 67 ust. 2 Przepisów Konstytucyjnych.
oddala skargę.
Uchwałą z dnia 20 marca 1991 r. w sprawie opłat za usługi środków lokalnego transportu zbiorowego, podjętą na podstawie art. 18 ust. 3a ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195 ze zm./ Rada Miejska w W. ustaliła stawki cen biletów za przejazdy osób środkami miejskiej komunikacji zbiorowej, a następnie uchwałą z dnia 21 kwietnia 1995 r. dokonała zmiany uchwały z dnia 20 marca 1991 r. przez podwyższenie cen biletów z mocą od dnia 1 lipca 1995 r.
Pismami z dnia 6 lipca 1995 r. i 24 lipca 1995 r. skarżący wezwał Radę Miejską do zmiany tych uchwał, zarzucając, że podjęte zostały z naruszeniem prawa. Jego zdaniem, stawki opłat za przejazdy środkami komunikacji miejskiej ustalono ponad przeciętną miarę, co podyktowane zostało niewłaściwą gospodarką w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacji i brakiem stosownego programu naprawczego, a nadto są niezgodne z zasadami współżycia społecznego, gdyż nie uwzględniają uprawnień studentów zaocznych i wieczorowych do ulgowych biletów miesięcznych oraz nie zapewniają ochrony socjalnej mieszkańcom osiedli położonych poza strefą śródmiejską, co pozostaje w sprzeczności z art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Politycznych i Obywatelskich.
Uchwałą z dnia 28 września 1995 r. Rada Miejska w W. odmówiła uwzględnienia żądań skarżącego.
Wcześniej, dnia 18 sierpnia 1995 r. Piotr Z. złożył w Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę, w której domagał się stwierdzenia nieważności uchwał Rady Miejskiej z dnia 20 marca 1991 r. i z dnia 21 kwietnia 1991 r. W skardze, a następnie w dodatkowych pismach procesowych i oświadczeniach składanych na rozprawie, wymieniony formułował różne zarzuty, które można sprowadzić do trzech grup tematycznych:
1. Ceny biletów za przejazdy środkami komunikacji miejskiej w W. są wygórowane i z zasady są wyższe od analogicznych cen stosowanych w innych miastach.
2. Określając ceny biletów dla studentów Rada Miejska, z naruszeniem zasady równości wobec prawa, odmiennie potraktowała studentów stacjonarnych oraz studentów zaocznych i wieczorowych.
Z wyjaśnień skarżącego na rozprawie wynika, że jest studentem wieczorowym, studiującym w W., nigdzie nie pracującym i zamieszkałym w miejscowości Ż., do której to miejscowości prowadzi linia komunikacji miejskiej.
3. Mieszkańcom osiedli położonych poza granicami miasta winna być zapewniona osłona socjalna w cenie biletu, polegająca na uwzględnieniu w tej cenie dotacji z budżetu miejskiego w takiej proporcji, w jakiej dotacja ta wkalkulowana została do cen biletów w liniach śródmiejskich.
Wprowadzenie zróżnicowanych cen za bilety dla studentów stacjonarnych, zaocznych i wieczorowych, a także odmienne zasady ustalania cen za przejazdy na liniach komunikacyjnych poza granicami miasta, narusza zasadę równości praw osób, proklamowaną w art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Politycznych i Obywatelskich.
W odpowiedzi na skargę gmina W. wniosła o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 7 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym także w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, należy do zadań własnych gminy, rozumianej jako wspólnotę mieszkańców na odpowiednim terytorium.