Z przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 4 poz. 21 ze zm./, po zmianie wprowadzonej z dniem 1 stycznia 1990 r., nie wynika zakaz prowadzenia działalności polegającej na udzielaniu pożyczek przez inne niż banki jednostki organizacyjne.
Ocena zaskarżonej decyzji sprowadza się do zajęcia stanowiska w kwestii, czy umowa pożyczki zawarta przez skarżącego z Przedsiębiorstwe Handlu Zagranicznego podlega opłacie skarbowej, a w istocie do interpretacji par. 57 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 9 poz. 52 ze zm./ obowiązującego w dniu zawarcia.
Przepis ten w brzmieniu nadanym przez par. 1 pkt 53 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 1990 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 12 poz. 79/ stanowił, że zwalnia się od opłaty skarbowej umowy pożyczki udzielane przez podmioty gospodarcze, w tym również zagraniczne, prowadzące działalność w zakresie kredytowania i udzielania pożyczek.
Organy podatkowe wywiodły wymierzenie opłaty skarbowej od przedmiotowej umowy z tezy, powołując się na prawo bankowe, że zwolnieniem są objęte te pożyczki, które są czynnościami bankowymi - czynnościami zastrzeżonymi dla banków, gdyż tylko banki były uprawnione do działalności polegającej na udzielaniu pożyczek.
Pogląd ten jest błędny.
(...) Ustalenie, że Przedsiębiorstwo nie prowadziło działalności polegającej m.in. na udzielaniu pożyczek, lub nie było uprawnione do takiej działalności, nie znajduje podstawy w zebranym materiale dowodowym.
Z pisma Przedsiębiorstwa z dnia 30 listopada 1993 r. wynika bowiem, że uzyskało ono pożyczkę z Funduszu Zmian Strukturalnych w Przemyśle, powstałego na podstawie ustawy z dnia 23 października 1987 r. /Dz.U. nr 33 poz. 182/, która była przeznaczona m.in. na udzielanie dalszych pożyczek na określone cele.
(...) Przedsiębiorstwo było uprawnione do działalności polegającej na udzielaniu pożyczek.