1. Organ administracji państwowej może skorzystać z upoważnienia zawartego w art. 43 in fine ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ i cofnąć przydział lokalu tylko wówczas, gdy materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że najemca faktycznie lokalu nie zajmuje.
2. Okoliczność, czy najemca faktycznie zajmuje lokal mieszkalny, należy - w razie wątpliwości - każdorazowo oceniać w świetle całokształtu jego sytuacji życiowej, a zwłaszcza stosunków zawodowych i rodzinnych oraz sposobu prowadzenia gospodarstwa domowego, przy czym całodniowe lub nawet dłuższe okresy przebywania poza lokalem nie oznaczają rezygnacji z jego faktycznego zajmowania.
3. Zaniechanie przez organ administracji sporządzenia protokołu oględzin, wymaganego przez art. 67 i art. 68 Kpa, skutkuje - w świetle art. 81 Kpa - istotną wadliwość dowodową czynności oględzin lokalu mieszkalnego, gdyż strona nie miała możliwości wypowiedzenia się do protokołu co do ich przebiegu i wyników.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Elżbiety W. na decyzję Wojewody Wałbrzyskiego z dnia 31 marca 1981 r. w przedmiocie cofnięcia przydziału lokalu mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w B.K. z dnia 7 stycznia 1981 r., a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Wałbrzyskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Przedmiotem skargi Elżbiety W. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja wydana z upoważnienia Wojewody Wałbrzyskiego z dnia 31 marca 1981 r., nr GT.V/8174/I/97/81, utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w B.K. z dnia 7 stycznia 1981 r., nr GT-8174-195/80-81 w sprawie cofnięcia skarżącej przydziału lokalu mieszkalnego nr 6 przy ul. R.P. nr 4 w B.K.
Uzasadniając swoją decyzję organ II instancji stwierdził, co następuje:
- sporny lokal, składający się z 3 pokoi i kuchni o powierzchni mieszkalnej 47,76 m2, został przydzielony skarżącej w 1976 r. na mocy art. 39 prawa lokalowego po rodzicach, którzy przenieśli się do wybudowanego również w tej miejscowości domu jednorodzinnego,
- Naczelnik Miasta i Gminy wydał decyzję o cofnięciu przydziału na podstawie zgłoszenia zarządcy budynku oraz wizji lokalnej przeprowadzonej przez pracownika Urzędu Miasta i Gminy,
- w postępowaniu odwoławczym przeprowadzono rozprawę oraz ponowną wizję lokalną w obecności zainteresowanej; zdaniem organu, w trakcie wizji "nie stwierdzono faktów świadczących o tym, że lokal jest zamieszkały przez rodzinę Elżbiety W."
Skarżąca zarzuca zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności zaniechanie:
- sporządzenia protokołu oględzin /wizji lokalnej/ w sposób prawem przepisany,
- odroczenia rozprawy w związku z zarządzeniem wizji lokalnej, co uniemożliwiło wypowiedzenie się co do rezultatów oględzin.
Dalej wywodzi, że jest samotną matką wychowującą dwoje małych dzieci /6 i 2 lata/, na czas pracy zawodowej dzieci odprowadza do swoich rodziców pomagających jej także materialnie, u których - w konsekwencji swej sytuacji życiowej - rzeczywiście często przebywa. Nie mieszka tam jednak, gdyż dom rodziców jest już obecnie nadmiernie zagęszczony. Odcięcie dopływu energii elektrycznej uważa za kolejną szykanę, aby zmusić ją do opuszczenia mieszkania. Wizja lokalna była przeprowadzona pobieżnie, a jej ustalenia podane w uzasadnieniu decyzji są niezgodne z prawdą, na dowód czego załączyła do skargi 7 zdjęć wskazujących na zagospodarowanie mieszkania.
Odpowiadając na skargę organ II instancji uznał, że podniesione przez skarżącą zarzuty nie stanowią podstawy do uchylenia bądź zmiany podjętej decyzji w drodze zastosowania art. 200 par. 2 Kpa. Skarżąca, wiedząc o wyznaczonej wizji lokalnej, nie wniosła o odroczenie rozprawy. Natomiast uzasadniony zarzut niesporządzenia protokołu z wizji lokalnej nie miał - zdaniem organu - wpływu na rozstrzygnięcie, gdyż wszystkie pozostałe materiały dowodowe potwierdzają, że Elżbieta W. faktycznie nie zamieszkuje w spornym lokalu. Do odpowiedzi dołączono także oświadczenie osób uczestniczących w wizji lokalnej, że na przedstawionych przez skarżącą zdjęciach fotograficznych są nowe meble i firanki, których nie było w mieszkaniu w trakcie oględzin.
Rozpatrując stan faktyczny i prawny sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do następujących ustaleń i wniosków:
Zgodnie z treścią art. 196 par. 1 Kpa sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonych decyzji administracyjnych, oceniając prawidłowość zastosowania przepisów prawnych i ich wykładni, stosownie zaś do dyspozycji art. 206 Kpa nie jest związany granicami skargi.