Rozpoznawanie w jednym postępowaniu, wszczętym na wniosek strony o przedzielenie jej określonego lokalu, także przekwaterowania z owego lokalu na podstawie art. 46 ust. 2 bądź art. 65 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, narusza przepisy postępowania administracyjnego.
Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 30 listopada 1992 r. odmówiono Edmundowi G. przydzielenia mieszkania przy ul. K. i nakazano przenieść się do mieszkania jego teściowej przy ul. L. Według ustaleń organu najemcą spornego mieszkania była matka wnioskodawcy, która uzyskała lokal w wyniku zamiany z jego teściową. Edmund G. ujęty w decyzji o przydziale lokalu przy ul. L. nie przemeldował się tam, a po śmierci matki wystąpił o uznanie uprawnienia z art. 691 Kc. Sądy obu instancji oddaliły powództwo tej treści.
Odwołanie Edmunda G. opierające się na żądaniu rozpoznania jego sprawy w oparciu o przepis art. 46 ust. 2 prawa lokalowego, nie zostało uwzględnione przez Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym, które utrzymało w mocy decyzję pierwszoinstancyjną swoim orzeczeniem z dnia 7 stycznia 1993 r. Uzasadniając to rozstrzygnięcie Kolegium Odwoławcze przypomniało, że według utrwalonej judykatury orzeczenie sądowe w kwestii wstąpienia osoby bliskiej w stosunek najmu po śmierci najemcy na podstawie art. 691 Kc ma charakter wiążący dla organu administracji, który nie może samodzielnie i odmiennie ustalać okoliczności stwierdzonych prawomocnym wyrokiem sądowym. Skoro zaś sądy powszechne ustaliły prawomocnie, że Edmund G. nie zamieszkiwał stale z najemczynią w chwili jej śmierci, to sprawa ta nie mieści się w hipotezie art. 46 ust. 2, lecz art. 65 ust. 5 prawa lokalowego dotyczącego sytuacji osób zajmujących lokale bez tytułu prawnego Zgodnie zaś z art. 65 ust. 4 - takie osoby należy przekwaterować do lokalu, w którym uprzednio zamieszkiwały, a dopiero w braku takiej możliwości - do pomieszczenia. zastępczego. W tej sprawie nie zachodzą okoliczności umożliwiające przekwaterowanie do lokalu przy ul. L. skoro skarżący jest objęty jego przydziałem, tam mieszkają jego żona i dzieci. a na każdą osobę uprawnioną przypada ponad 10 m2 powierzchni mieszkalnej.
W lakonicznej skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Edmund G. pisze, że zaskarżona decyzja Kolegium jest "generalnie (...) sprzeczna z zasadami prawa. Zwłaszcza z zasadą praworządności". Naruszony został art. 46 ust. 2 prawa lokalowego, a organ I instancji nie wyjaśnił wszystkich okoliczności sprawy, lecz oparł się na ustaleniach sądowych. które nie wiążą organu administracji. Kwestionuje także skarżący powoływanie się przez kolegium na "utrwaloną judykaturę sądową i administracyjną", zamiast na zasady i przepisy prawa". (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
(...) Nie sposób zgodzić się z zarzutem skargi jakoby Kolegium Odwoławcze pominęło w swojej decyzji "zasady i przepisy prawa" stanowiące jej podstawę, lecz oparło się jedynie na "utrwalonej judykaturze sądowej i administracyjnej". Uzasadnienie zaskarżonej decyzji zawiera obszerne wywody prawne nawiązujące wprost do treści obowiązujących przepisów, a wskazanie na poglądy orzecznictwa służyło organowi odwoławczemu jedynie jako metoda wykładni tych przepisów. zwłaszcza zaś art. 691 kodeksu cywilnego.
Skoro skarżący występował "o wydanie potwierdzenia praw po zmarłej matce", to ocena tego wniosku mogła nastąpić tylko w świetle art. 691 Kc, zgodnie z którym w razie śmierci najemcy mieszkania w stosunek najmu wstępują z mocy prawa /a nie na podstawie odrębnych decyzji/ osoby bliskie najemcy, które stale z nim mieszkały aż do chwili jego śmierci. Ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego opartego na omawianym przepisie jest sprawą cywilną w rozumieniu art. 2 par. 1 kodeksu postępowania cywilnego. a ewentualny spór na tym tle może być rozstrzygnięty tylko w drodze sądowej. Wbrew twierdzeniom skarżącego w jego odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, przepisy prawa lokalowego nie regulują kwestii wstąpienia w stosunek najmu mieszkań komunalnych. Dlatego organ lokalowy w tej sprawie słusznie zawiesił postępowanie administracyjne /art. 97 ust. 1 pkt 4 Kpa/ i wezwał stronę o wystąpienie do sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego /art. 100 par. 1 in fine Kpa/. W sporze tym zapadło orzeczenie sądowe niekorzystne dla skarżącego, n samo rozstrzygnięcie zagadnienia prejudycjalnego wiąże organy administracji publicznej oceniające możliwość załatwienia sprawy lokalowej na podstawie przepisów prawa lokalowego. Orzeczenie sądowe wiąże organy lokalowe w zakresie spełnienia przesłanek z art. 691 Kc, ale nie jest również uchybieniem proceduralnym wykorzystanie ustaleń dowodowych poczynionych w postępowaniu sądowym. Stosownie bowiem do art. 75 Kpa. jako dowód w postępowaniu administracyjnym, należy dopuścić wszystko. co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Nie są zaś sprzeczne z prawem ustalenia faktyczne poczynione przez sąd powszechny w oparciu o zebrany materiał dowodowy i przedstawione w uzasadnieniu prawomocnego wyroku.