Unormowania ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o transporcie drogowym i spedycji krajowej /Dz.U. nr 53 poz. 297 ze zm./ oraz akty wykonawcze wydane na jej podstawie mają moc wiążącą także wobec jednostek organizacyjnych samorządu terytorialnego.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 28 marca 1991 r., wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm.) Wojewoda W. stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w W. w sprawie przyznania Prezydentowi Miasta W. miesięcznego limitu 2.500 km na jazdy lokalne.
Zdaniem organu nadzoru uchwała ta jest sprzeczna z par. 7 ust. 2 i 3 zarządzenia Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych /M.P. nr 16 poz. 117 ze zm./, który stanowi, że miesięczny limit przebiegu kilometrów wraz z limitem na jazdy lokalne nie powinien przekraczać 800 km, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach może być zwiększony do 1.500 km.
Rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody zaskarżyła Gmina Miejska W. podnosząc, że uchwała Rady Miejskiej znajduje w istocie podstawę w art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie terytorialnym, gdyż dotyczy ona zasad korzystania z samochodu służbowego, który stanowi mienie gminy. Uchwała ta jest zatem aktem przepisów gminnych, wydanym w zakresie zarządu mieniem gminnym i wobec tego nie ma do niej zastosowania zarządzenie Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 8 maja 1989 r.
W odpowiedzi na skargę wojewoda W. wyjaśnił, że według par. 1 powyższego zarządzenia jego przepisy mają zastosowanie do państwowych jednostek organizacyjnych, organizacji spółdzielczych i społecznych, a więc do wszystkich jednostek organizacyjnych poza sektorem prywatnym. Pogląd ten znajduje oparcie w art. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. Prawo. budżetowe /Dz.U. nr 4 poz. 18/, z którego wynika, że do gmin mają zastosowanie przepisy finansowe obowiązujące jednostki budżetowe. Zdaniem wojewody W. uchwała Rady Miejskiej nie dotyczy dysponowania samochodem osobowym stanowiącym własność gminy, lecz przyznaje określone świadczenie pracownikowi, którym jest Prezydent Miasta, z tytułu używania tego samochodu dla celów służbowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarządzeniem Ministra Transportu, Żeglugi, i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych uregulowane zostały zasady używania do celów służbowych państwowych jednostek organizacyjnych, organizacji spółdzielczych i społecznych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów:
1/ stanowiących własność tych jednostek i przeznaczonych do zaspokajania celów służbowych;
2/ stanowiących własność tych jednostek i oddawanych przez nie do używania pracownikom na podstawie umów zawieranych zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego;
3/ stanowiących własność pracowników i używanych do celów służbowych. Następnie zarządzeniem Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 18 października 1989 r. /M.P. nr 35 poz. 279/ wprowadzone zostały zmiany w zarządzeniu z dnia 9 maja 1989 r. polegające na wykreśleniu z jego treści wszystkich przepisów dotyczących używania przez pracowników na podstawie umów cywilnych - samochodów osobowych, motocykli i motorowerów stanowiących własność państwowych jednostek organizacyjnych, organizacji spółdzielczych i społecznych.