1. Gdy w dniu wydania decyzji ostatecznej o wykreśleniu spółki cywilnej z ewidencji działalności gospodarczej umowa spółki była już rozwiązana, organ ewidencyjny na zasadzie art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ orzeka o wykreśleniu spółki z ewidencji i zgodnie z art. 80 Kpa - na podstawie oświadczeń wspólników - określa termin, w którym nastąpiło wykreślenie, choćby termin zakończenia tej działalności był określany przez wspólników niejednolicie.
2. Gdy po takim wykreśleniu spółki z ewidencji jeden ze wspólników uzyska i przedstawi organowi ewidencyjnemu wyrok sądowy ustalający inny termin rozwiązania spółki, uzasadniać to będzie wznowienie postępowania przez organ w trybie art. 145 par. 1 pkt 7 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Jerzego S. na decyzję Wojewody (...) z dnia 29 stycznia 1993 r. w przedmiocie wykreślenia wpisu w ewidencji działalności gospodarczej.
Decyzją z dnia 16 czerwca 1992 r. nr UG. 7652/90/92, wydaną na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324/ na skutek podania Andrzeja P., Wójt Gminy Ś. K. orzekł o wykreśleniu z ewidencji działalności gospodarczej z dniem 3 czerwca 1992 r. wpisu dokonanego w dniu 10 lutego 1992 r. pod numerem 966 o treści: Hurtowa sprzedaż artykułów przemysłowych, chemicznych, pochodzenia krajowego i zagranicznego, Eksport - Import, według zgłoszenia Andrzeja P. i Jerzego S.
Z podania Andrzeja P. wynika, że działalność gospodarcza wymienionych w ewidencji osób była prowadzona na warunkach umowy spółki cywilnej, która pismem z dnia 4 czerwca 1992 r. została przez wnioskodawcę wypowiedziana bez zachowania terminu wypowiedzenia z powodu niedopuszczenia go przez drugiego wspólnika, Jerzego S., do uczestniczenia w kierowaniu sprawami spółki i kontroli operacji finansowych.
Pismem z dnia 5 września 1992 r., złożonym w Urzędzie Gminy Ś. K. dnia 16 października 1992 r., drugi ze wspólników, Jerzy S., oświadczył, że z dniem 30 września 1992 r. zostaje zamknięta działalność spółki cywilnej, a kolejnym pismem z dnia 20 października 1992 r. wniósł o wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej spółki cywilnej "S. ", zarejestrowanej pod numerem 966.
Dnia 16 grudnia 1992 r. Jerzy S. wniósł odwołanie od decyzji z dnia 16 czerwca 1992 r. o wykreśleniu z dniem 3 czerwca 1992 r. wpisu działalności gospodarczej, wyjaśniając, że decyzja ta została mu doręczona w dniu 7 grudnia 1992 r. Jego zdaniem, wykreślenie spółki z ewidencji mogło nastąpić dopiero po upływie 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, to jest z dniem 30 września 1992 r.
Decyzją z dnia 29 stycznia 1993 r. nr RG. IV. 6420/1/93 Wojewoda (...) utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy Ś. K. z dnia 16 czerwca 1992 r. Organ odwoławczy przyjął, że umowa spółki cywilnej pomiędzy Jerzym S. a Andrzejem P. została przez tego ostatniego rozwiązana jednostronnie za wypowiedzeniem ze skutkiem natychmiastowym. Organy ewidencyjne nie są uprawnione ani zobowiązane do oceny skuteczności takiego oświadczenia woli. Z treści oświadczenia Andrzeja P. wynikało jednoznacznie, że wypowiedział on swój udział w spółce i nie uczestniczy już w jej działalności. Okoliczności te dostatecznie uzasadniały wykreślenie wpisu z ewidencji działalności gospodarczej.
Decyzję Wojewody (...) zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik Jerzego S., zarzucając, że wykreślenie z ewidencji spółki cywilnej może nastąpić z chwilą jej rozwiązania. Wypowiedzenie umowy spółki bez zachowania terminów wypowiedzenia z ważnych przyczyn byłoby dopuszczalne, gdyby przyczyny takie niewątpliwie występowały. Okoliczność taka została przez drugiego wspólnika zanegowana. W tych warunkach podstawą wykreślenia spółki z ewidencji z dniem 16 czerwca 1992 r. mógłby być jedynie wyrok sądowy, ustalający, że spółka została rozwiązana. Skoro takiego wyroku nie było, rozwiązanie spółki mogło nastąpić dopiero po upływie 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia, w dniu 30 września 1992 r. Uchybienie to uzasadnia żądanie uchylenia decyzji organów I i II instancji.