Artykuł 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie stanowi podstawy do wydania decyzji stwierdzającej - na wniosek osoby trzeciej lub z urzędu - obowiązek meldunkowy indywidualnie określonego podmiotu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stefanii M. na decyzję Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu z dnia 8 czerwca 1987 r. w przedmiocie stwierdzenia obowiązku zameldowania się Włodzimierza K. na pobyt stały i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kierownika Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w D., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Jak wynika z akt sprawy administracyjnej, we wrześniu 1986 r. Krystyna K. wystąpiła do Kierownika Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w D. z wnioskiem o wymeldowanie jej byłego męża z lokalu nr 5 w domu nr 25 przy ul. K.P. w D., ponieważ - po zawarciu ponownego związku małżeńskiego - zamieszkuje on faktycznie u swojej obecnej żony w lokalu przy ul. O. nr 1/3 w D.
Powołując się na art. 47 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ organ ten wydał decyzję z dnia 4 marca 1987 r. nr NSA-6-6213/149/86/87, w której stwierdził obowiązek Włodzimierza K. zameldowania się na pobyt stały w D. przy ul. O. nr 1/3. W uzasadnieniu tej decyzji podał, że Włodzimierz K. trwale opuścił dotychczasowe miejsce zamieszkania, przebywając bez zameldowania w lokalu obecnej żony, a stosownie do oceny wynajmującego utracił także prawo do przebywania w mieszkaniu nr 5 w domu nr 25 przy ul. K.P.
Nie uwzględniając odwołania najemczyni lokalu przy ul. O. - Stefanii M., Dyrektor Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu utrzymał w mocy powyższą decyzją swą decyzję ostateczną z dnia 8 czerwca 1987 r. nr SA.II- 6219/DEC/8/87. Organ odwoławczy przyznał, że postępowanie w sprawie zostało wszczęte wnioskiem Krystyny K., ale wskazał też na dokonane przez Włodzimierza K. na początku 1987 r. zgłoszenie zameldowania na pobyt czasowy, przy ul. O. Ponieważ zgłoszone dane budziły wątpliwości, działając na podstawie art. 47 ust. 2 powyższej ustawy organ rozstrzygnął spór w drodze decyzji administracyjnej, nakładając na Włodzimierza K. obowiązek dokonania zameldowania na pobyt stały w lokalu przy ul. O., gdyż - zawierając związek małżeński - nabył uprawnienie do przebywania w tym lokalu, a zatem został spełniony warunek z art. 9 ust. 2 powyższej ustawy. Wprawdzie decyzja organu I instancji jest dotknięta wadliwością formalnoprawną, gdyż powołuje się na art. 47 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1, zamiast na art. 47 ust. 2 w związku z art. 9 ust. 1, jednakże merytoryczne rozstrzygnięcie jest prawidłowe i dlatego postanowiono utrzymać je w mocy.
W skardze na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stefania M. uzasadnia swój sprzeciw wobec zameldowania zięcia na pobyt stały obawą przed jego agresywnością, która może doprowadzić do pozbawienia jej możliwości dalszego korzystania z mieszkania. Dlatego nie może wyrazić zgody na zameldowanie Włodzimierza K. na pobyt stały w zajmowanym przez siebie lokalu.
Zamiast odpowiedzi na skargę, organ II instancji nadesłał akta sprawy jedynie z pismem przewodnim.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 104 par. 1 Kpa "organ administracji państwowej załatwia sprawę przez wydanie decyzji", ale na mocy art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa powyższa reguła - wraz z pozostałymi przepisami kodeksu postępowania administracyjnego - normuje postępowanie "w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych, rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych". O tym więc, czy stanowisko organu w określonej sprawie powinno przybrać postać decyzji administracyjnej we wskazanym znaczeniu, przesądza charakter sprawy oraz treść przepisu prawa będącego podstawą działania organu ją załatwiającego.