Okres prowadzenia innej, pozarolniczej działalności nie podlega zaliczaniu do okresów pozostawania w stosunku pracy lub w stosunku służbowym, od których zależy prawo do przedłużonego zasiłku.
Naczelny Sąd Administracyjny - po rozpoznaniu sprawy ze skargi Feliksa O. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Biura Pracy w J.G. - oddala skargę
Decyzją z 9 grudnia 1992 r. Kierownik Rejonowego Biura Pracy w B. orzekł wygaśnięcie prawa do zasiłku dla bezrobotnych 12 grudnia 1992 r. dla Feliksa O.
W uzasadnieniu podano, iż w związku z treścią art. 21 ust. 2 ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie może przekroczyć 12 miesięcy. Z uwagi na to, że w dniu 12 grudnia 1992 r. upływa 12 miesięczny okres pobierania świadczeń, dlatego należało wydać decyzję o wygaśnięciu prawa.
Kierownik Wojewódzkiego Urzędu Pracy decyzją z 23 lutego 1993 r. (...) utrzymał w mocy powyższą decyzję.
W uzasadnieniu podano, iż decyzja organu I instancji jest zgodna z prawem, bowiem wydłużony okres pobierania zasiłku występuje w przypadku, kiedy mężczyzna ma przepracowane 30 lat. Z uwagi na to, że u Feliksa O. występuje 18-letni staż pracy, mógł pobierać zasiłek tylko przez 12 miesięcy. Okres zasiłku został wyczerpany, dlatego też przepisy w takiej sytuacji nie przewidują wydłużonego okresu wypłacania zasiłku. Okres prowadzenia działalności gospodarczej nie jest pracowniczym stażem pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy i dlatego nie mógł być zaliczony do uprawnień zasiłkowych z tytułu bezrobocia.
Skargę na powyższą decyzję złożył Feliks O., podając, iż podjęte decyzje są niezgodne z prawem, bowiem ma przepracowane 30 lat i winien otrzymywać zasiłek w wydłużonym okresie. Uznał, iż prowadzona działalność gospodarcza w okresie od 1979 r. do 1991 r. powinna być wliczona do stażu zatrudnienia i być podstawą do podjęcia pozytywnej decyzji dla niego.
Organ II instancji wniósł o oddalenie skargi podtrzymując swoją decyzję z motywów tam wskazanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona. Przepis art. 21 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz. U. nr 106 poz. 457; ze zm./ przewiduje, iż okres pobierania zasiłku nie może przekroczyć 12 miesięcy. Okres ten ulega przedłużeniu do 18 miesięcy, o ile bezrobotny do dnia rejestracji pozostawał w stosunku pracy lub w stosunku służbowym przez co najmniej 25 lat kobiety i 30 lat mężczyźni. Powyższa regulacja nie powoduje wydłużenia okresu zasiłkowego do 18 miesięcy, jeżeli bezrobotny podlegał ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozarolniczej innej działalności.
Trafnie zatem organ I i II instancji mając na uwadze powyższe przepisy uznał, iż skarżącemu okresu prowadzenia działalności gospodarczej trwającej od 1 września 1979 r. do 30 listopada 1992 r. nie można zaliczyć do wydłużonego okresu pobierania zasiłku tj. do 18 miesięcy. Przy takim zaliczeniu skarżący spełniałby wymogi przedstawione w art. 21 ust. 3 powyższej ustawy.
Aktualnie okres innej pozarolniczej działalności zaliczany jest do świadczeń emerytalno-rentowych, nie powoduje jednak wydłużonego okresu zasiłkowego.
Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny na rozprawie 13 lipca 1993 r. w następstwie pytań prawnych składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie i składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku, orzekł iż zawarty zapis w art. 21 dotyczący pomijania bezrobotnych, którzy podlegali ubezpieczeniu społecznemu z tytułu "innej pozarolniczej działalności" jest niezgodny z art. 1 i art. 67 ust. 2 Konstytucji, pozostawionych w mocy Ustawą Konstytucyjną z dnia 17 października 1992 r., to jednak do chwili obecnej przepisy w tej części nie zostały zmienione i nadal obowiązują.
W tej sytuacji na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy nie mogły wpłynąć zarzuty skargi wskazujące na naruszenie obowiązujących przepisów. Trudna sytuacja materialna, na którą wskazuje skarżący, może ewentualnie skutkować ubieganiem się o świadczenia z tytułu pomocy społecznej w ramach ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. /Dz.U. nr 87 poz. 506 ze zm./.
Wobec bezzasadności zarzutów Naczelny Sąd Administracyjny skargę oddalił na podstawie przepisu art. 207 par. 5 Kpa skoro wydane decyzje są zgodne z prawem.