Nieruchomość położona poza obszarem i granicami Rzeczypospolitej Polskiej sprzed 1939 r. nie może być uznana za mienie pozostawione na terenach, które w związku z wojną 1939 r. nie wchodzą obecnie w skład obszarów PRL, wobec czego brak jest podstaw do przyznania ekwiwalentu przewidzianego w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie zaliczania wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie opłat z tytułu użytkowania wieczystego terenu i ceny sprzedaży położonych na nim budynków /Dz.U. nr 13 poz. 118 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Anatola B. na decyzję Wojewody Jeleniogórskiego z dnia 15 grudnia 1981 r. nr GT.8229/61/81 w przedmiocie odmowy zaliczenia wartości minia pozostawionego za granicą na poczet opłat z tytułu użytkowania wieczystego terenu.
Decyzję nr GT.VI-S-8225/17/81 z dnia 11 listopada 1981 r. Prezydent Miasta J.G. odmówił wyrażenia zgody na zaliczenie Anatolowi B. dokumentów dotyczących mienia pozostawionego za granicą na poczet opłat z tytułu wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w J. G. przy ul. C. nr 62, albowiem zostały one wydane przez inny organ, aniżeli określony w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie zaliczania wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie opłat z tytułu użytkowania wieczystego terenu i ceny sprzedaży położonych na nim budynków /Dz.U. nr 13 poz. 118 ze zm./.
Po rozpoznaniu odwołania Anatola B. organ administracji państwowej II instancji utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, przyjmując, że odwołujący się nie dysponuje urzędowym opisem pozostawionego za granicą mienia nieruchomego, sporządzonym przez Pełnomocnika Rządu PRL do spraw repatriacji, jak też - po przybyciu jego wstępnych do Polski - nie zostało wydane stosowne zaświadczenie przez ówczesne organy Państwowego Urzędu Repatriacyjnego. Przedstawione natomiast zaświadczenie z dnia 28 grudnia 1946 r., wydane przez Inwentaryzacyjne Biuro Administratora Domów miejscowości G. w ZSRR, stwierdzające, że Anatol B. posiadał w tej miejscowości dom przy ulicy P., nie może być uznane za dokument, o którym mowa w par. 5 cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów.
Nie godząc się z tą decyzją Anatol B. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, podnosząc zarzut naruszenia przez organy administracji państwowej art. 5 ust. 2 cytowanego rozporządzenia w związku z odmową uznania zaświadczenia z miejscowości G. o pozostawieniu tam domu za dokument uprawniający do uzyskania ekwiwalentu za mienie pozostawione za granicą. Skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji, jak też decyzji organu administracji państwowej stopnia podstawowego.
Odpowiadając na skargę Wojewoda Jeleniogórski oświadczył, że nie znalazł podstaw do zmiany swego stanowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Uprawnienia do uzyskania ekwiwalentu za mienie pozostawione za granicą na pokrycie opłat za teren państwowy otrzymany w użytkowanie wieczyste i ceny sprzedaży położonych na nim domów /budynków/ przysługują osobom, które - w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. - pozostawiły majątek nieruchomy na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru Państwa /par. 1 cytowanego rozporządzenia/.
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego i z ustaleń zaskarżonej decyzji wynika, że wskazywana przez skarżącego nieruchomość była położona w miejscowości G., należącej do okręgu administracyjnego rejonu P. obwodu K.P. w ZSRR, a zatem poza obszarem i granicami Rzeczpospolitej Polskiej sprzed 1939 r. i jako taka - nie może być uznana za mienie pozostawione na terenach, które w związku z wojną 1939 r. nie wchodzą obecnie w skład obszarów PRL.
W tej sytuacji trafnie przyjmuje organ odwoławczy, że ojciec skarżącego - Antoni B. - po przybyciu do kraju w związku z repatriacją nie mógł uzyskać od Pełnomocnika Rządu PRL do spraw repatriacji urzędowego opisu pozostawionego za granicą mienia nieruchomego, jak też stosownego zaświadczenia z byłego Państwowego Urzędu Repatriacyjnego. Prawidłowo więc Wojewoda Jeleniogórski nie uznał przedstawionego przez skarżącego zaświadczenia Biura Inwentaryzacyjnego miejscowości G. za dokument stanowiący podstawę przyznania ekwiwalentu w rozumieniu przepisu par. 5 ust. 2 cytowanego rozporządzenia.
Z tych też przyczyn skarga Anatola B. podlegała oddaleniu zgodnie z art. 207 par. 5 Kpa.