W sprawie zwrotu policjantowi kosztów dojazdu o jakich mowa w art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ organ obowiązany nie wydaje decyzji administracyjnej. Zwrot tych kosztów jest czynnością materialno-techniczną zaskarżalną do sądu administracyjnego w trybie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Janiny R. na bezczynność P. Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. w przedmiocie nie wydania decyzji - skargę oddala.
Pismem z dnia 19 kwietnia 2000 r. - Janina R. zwróciła się do (...) Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. "o wydanie decyzji w sprawie zwrotu kosztów dojazdu z miejsca zamieszkania w P. do miejsca pełnienia służby w KWP. w R. w oparciu o art. 93 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm. pomniejszonych o zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych", kwestionując zasadność tych potrąceń poczynając od marca 2000 r.
W odpowiedzi na powyższe Komendant Wojewódzki Policji w R. pismem z dnia 7 czerwca 2000 r. odmówił wnioskowi stwierdzając, że "dla realizacji należności wynikającej z treści art. 93 ust. 1 ustawy o Policji forma decyzji nie jest przewidziana, ponieważ o formie załatwienia konkretnej sprawy decydują przepisy prawa. Powołany przepis ustawy o Policji nie przewiduje rozstrzygnięcia opisanej sprawy w formie decyzji". Równocześnie w piśmie tym podkreślono, że "merytoryczne aspekty sprawy wynikające z ustawy podatkowej zostały wnioskodawczyni przedstawione w piśmie z dnia 11 maja 2000 r. - Naczelnika Wydziału Finansów KWP w R.
W zażaleniu /zwanym raportem/ na powyższe wniesionym do Komendanta Głównego Policji z dnia 3 czerwca 2000 r. - Janina R. zarzuciła, iż stanowisko Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. jest niezasadne "albowiem podstawą każdego działania są decyzje, a sprawy podatkowe jak wynika z przepisów podlegają zaskarżeniu i nie wszyscy muszą zgadzać się z opinią Izby Skarbowej w R. uzasadniającą naliczanie podatku od kosztów dojazdu". Organ nie podał także podstawy prawnej dla powziętego stanowiska. Merytoryczne kwestie podatkowe jej zdaniem będą przedmiotem odrębnego postępowania podatkowego.
Rozpoznając powyższy środek zaskarżenia Komendant Główny Policji w W. pismem z dnia 21 czerwca 2000 r. uznał go za nieuzasadniony wskazując w nim, że przepisy art. 9, art. 12 ust. 1 i art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm. nie dają płatnikowi podstaw do przyjęcia, poglądu, że zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby przysługujący policjantowi z mocy art. 93 ust. 1 ustawy o Policji jest wolny od podatku dochodowego. Poinformowano równocześnie żalącą się, iż zgodnie z art. 79 ustawy, z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. winna wystąpić do właściwego urzędu skarbowego z żądaniem stwierdzenia nadpłaty podatku. W wyniku jego rozpatrzenia urząd skarbowy wyda decyzję stwierdzającą nadpłatę w podatku dochodowym z tego tytułu lub odmawiającą stwierdzenia nadpłaty.
Powyższe stanowisko spowodowało wniesienie przez Janinę R. skargi na Komendanta Głównego Policji w W. na odmowę wydania decyzji /sprecyzowanej pismem z dnia 1 sierpnia 2000 r. jako skargi na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w R./, w której skarżąca domagała się zobowiązania tegoż do wydania decyzji. Twierdzi, że przepis art. 104 Kpa oraz art. 93 ustawy o Policji, a także "w pewnym sensie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią materialnoprawną podstawę do wydania decyzji administracyjnej". Uważa, że "zwrot pomniejszonych o zaliczkę na podatek - kosztów dojazdu - jest rozstrzygnięciem w sprawie indywidualnej przyznającym określone uprawnienia funkcjonariuszowi przez organ wyposażony w kompetencje o charakterze władczym przez co odpowiada warunkom stawianym decyzjom administracyjnym /art. 1 par. 1 pkt 1 i art. 104 Kpa/".