1. Dopuszczalne jest wydanie decyzji deklaratoryjnej, że osoba zainteresowana uzyskała obywatelstwo polskie z mocy prawa na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49/.
2. Organ administracji nie jest właściwy do wydawania decyzji administracyjnych w przedmiocie ustalenia statusu repatrianta.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych zasadność skargi Antoniny Ł. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 17 marca 1995 r. w przedmiocie odmowy uznania za repatriantów i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 oraz art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody (...), a także zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz skarżącej pięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 17 marca 1995 r. nr (...), działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, po rozpatrzeniu odwołania Antoniny Ł. od decyzji Wojewody (...) z dnia 4 stycznia 1995 r. nr (...) o odmowie uznania Antoniny i Piotra Ł. za repatriantów, utrzymał decyzję organu I instancji w mocy. Uzasadniając swoje stanowisko, Minister podał, że Piotr i Antonina małżonkowie Ł., zamieszkali w O., w 1993 r. zwrócili się do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o nadanie obywatelstwa polskiego, załączając m.in. zaświadczenie o nieposiadaniu obywatelstwa byłego ZSRR, wydane w 1992 r. przez Konsulat Generalny Federacji Rosyjskiej w Gdańsku. W styczniu 1994 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał obywatelstwo polskie sześcioosobowej rodzinie Ł.
W kwietniu 1994 r. Antonina Ł. wystąpiła do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Ministra Spraw Wewnętrznych z wnioskiem o uznanie jej rodziny za repatriantów, a następnie w dniu 7 listopada 1994 r. wystąpiła z takim wnioskiem do Wojewody (...).
Wojewoda (...) decyzją z dnia 4 stycznia 1995 r. nr (...), na podstawie art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim i art. 104 Kpa, odmówił uznania za repatriantów Antoniny i Piotra małżonków Ł., stwierdzając, że brak jest ku temu podstaw prawnych.
Od powyższej decyzji zainteresowana złożyła odwołanie, w którym zarzuciła naruszenie zasad postępowania administracyjnego i nierespektowanie wykładni art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim dokonanej uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1994 r. II UZP 12/93.
Minister Spraw Wewnętrznych nie dopatrzył się naruszenia prawa przez zaskarżoną odwołaniem decyzję. Zdaniem Ministra, w rozumieniu art. 12 ustawy o obywatelstwie polskim repatriantem jest cudzoziemiec narodowości lub pochodzenia polskiego, który przybył do Polski z zamiarem osiedlenia się na stałe, uzyskując na to zezwolenie właściwego organu polskiego. Wszystkie te elementy muszą wystąpić łącznie w dniu wjazdu do Polski; brak któregokolwiek z nich wyłącza nabycie obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji. W rozpoznawanej sprawie jeszcze w grudniu 1990 r. rodzina Antoniny Ł. otrzymała zgodę Komendanta Wojewódzkiego Policji w (...) na wydanie wiz na stałe zamieszkanie w Polsce. Ich przyjazd do Polski nastąpił w dniu 21 listopada 1991 r. na zaproszenie krewnych. Do Polski przyjechali na podstawie zagranicznych /radzieckich/ paszportów i polskich wiz na pobyt stały w Polsce. W październiku 1992 r. otrzymali z Konsulatu Generalnego Federacji Rosyjskiej w Gdańsku zaświadczenie, że nie są obywatelami Federacji, i wystąpili o nadanie obywatelstwa polskiego. W grudniu 1993 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał obywatelstwo polskie Zofii Cz. i Edwardowi Ł., a w styczniu 1994 r. pozostałym członkom rodziny Ł. Zdaniem Ministra, nie ma prawnej możliwości wzruszenia w trybie administracyjnym aktu nadania obywatelstwa. Powoływanie się przez Antoninę Ł. na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1994 r. II UZP 12/93 nie jest zasadne, ponieważ sentencja uchwały nie dotyczy interpretacji art. 12 ustawy o obywatelstwie, lecz tylko stwierdza, że do kompetencji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie należy ocena, czy osoba zainteresowana jest repatriantem. Uzasadnienie uchwały nie stanowi wykładni prawa i nie może stanowić dla organów administracji podstawy do orzekania.