Ustawodawca w art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400 ze zm./ uzależnił udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na osiedlenie się od wykazania pięcioletniego nieprzerwanego pobytu na terytorium Polski na podstawie wiz lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
Do okresu tego nie można zaliczyć pobytu cudzoziemca na podstawie umowy z dnia 13 grudnia 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o wzajemnych podróżach bezwizowych obywateli obu państw /Dz.U. 1980 nr 13 poz. 41/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Vardana G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 6 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie zezwolenia na osiedlenie się - oddala skargę.
Vardan G., obywatel Armenii złożył w dniu 5 czerwca 2002 r. wniosek o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się i wydanie karty stałego pobytu. We wniosku podał, iż w Polsce przebywa od 28 listopada 1996 r. W dniu 26 września 1998 r. zawarł związek małżeński z obywatelką polską. Od stycznia 1998 r. do grudnia 2000 r. był członkiem zarządu Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "A.", a następnie do czerwca 2001 r. pracował w firmie "L.". Podkreślił, iż uzyskane zezwolenie umożliwi mu podjęcie działalności gospodarczej, ewentualnie pracy zarobkowej na terytorium Polski.
Decyzją z dnia 29 lipca 2002 r. Wojewoda D. odmówił uwzględnienia wniosku Vardana G. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, iż warunki, których łączne spełnienie umożliwia cudzoziemcowi uzyskanie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Polski określa art. 19 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/. Zgodnie z tym przepisem cudzoziemiec musi wykazać istnienie trwałych więzi rodzinnych lub ekonomicznych z Polską, mieć zapewnione mieszkanie i środki utrzymania oraz bezpośrednio przed złożeniem wniosku przebywać nieprzerwanie na terytorium Polski przez okres 5 lat na podstawie wiz lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony lub przez okres 3 lat w wypadku zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w celu połączenia z rodziną. Wnioskodawca nie wykazał posiadania stałych i trwałych źródeł dochodów zapewniających utrzymanie na terytorium państwa polskiego. Ponadto cudzoziemiec nie udokumentował wymaganego prawem co najmniej pięcioletniego nieprzerwanego pobytu na terytorium Polski w okresie bezpośrednio poprzedzającym złożenie wniosku.
W odwołaniu od powyższej decyzji Vardan G. wniósł o jej uchylenie. Wyjaśnił, iż zgromadzone środki finansowe pochodzą ze wsparcia ze strony rodziców, przyjaciół Ormian z Zachodu, ze sprzedaży samochodu oraz świadczonej pracy. Podkreślił także, iż przerwy w legalnym pobycie na terenie Polski spowodowane były wyłącznie opieszałością działania polskiej administracji.
Decyzją z dnia 6 grudnia 2002 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy uznał, że wnioskodawca nie posiada niezależnych stałych dochodów mogących stanowić podstawę utrzymania. Nie został zachowany również wymagany przez ustawę okres nieprzerwanego pięcioletniego przebywania na terytorium Polski na podstawie wizy lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. Pobyt wnioskodawcy o nieprzerwanym charakterze trwa bowiem od 11 lipca 2001 r. Wnioskodawca nie ma udokumentowanej ciągłości pobytu na podstawie wiz i zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony w okresach od 1 kwietnia do 9 czerwca 1999 r. oraz od 18 czerwca do 10 lipca 2001 r. Ponadto w okresie od 28 listopada 1996 r. do 29 września 1998 r. przebywał w Polsce w ramach ruchu bezwizowego jako obywatel Federacji Rosyjskiej.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Vardan G. wniósł o uchylenie decyzji Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody D. W uzasadnieniu skargi oraz w złożonym przez pełnomocnika piśmie z dnia 28 marca 2003 r. podniósł, że wskazane w uzasadnieniu decyzji organów I i II instancji przerwy w legalnym pobycie na terytorium Polski spowodowane były wyłącznie opieszałym działaniem organów administracji publicznej. Podkreślił, że przekroczenie przez organy administracji określonych w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego terminów przewidzianych do załatwienia wniosku o zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony nie może wywoływać negatywnych konsekwencji w sprawie o zezwolenie na osiedlenie się. Za niezasadny uznał zarzut nie posiadania niezależnych stałych dochodów umożliwiających utrzymanie w Polsce. Skarżący zarzucił także organom administracyjnym błędne stosowanie prawa materialnego polegające na przyjęciu, iż jego sytuację prawną reguluje przepis art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach przewidujący wymóg pięcioletniego nieprzerwanego pobytu w Polsce, podczas gdy podstawą decyzji winien być art. 110 ust. 4 cytowanej ustawy, który wymaga jedynie udokumentowanego trzyletniego pobytu w Polsce.