Podjęcie działalności gospodarczej, która zapewnia możliwość utrzymania się, wskazuje wyłącznie na spełnienie przesłanki wymienionej w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/.
Zapewnienie środków utrzymania w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej jednak nie jest tożsame z wykazaniem istnienia trwałych więzów ekonomicznych z Polską, co jest samodzielną przesłanką /art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach/ i wymaga spełnienia łącznie z pozostałymi przesłankami wymienionymi w powołanych przepisach.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Matsak S. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 10 lipca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na osiedlenie się - oddala skargę
We wniosku z dnia 29 listopada 2001 r. o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się, obywatel Armenii Matsak S. podał, iż przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od 1996 r. Jest założycielem, współwłaścicielem i wiceprezesem "G." Sp. z o.o. w Z. Spółka stale rozwija swoją działalność. Zatrudnia ona trzech pracowników, w tym jedną obywatelkę Polski. W ciągu dziesięciu miesięcy 2001 r. osiągnęła zysk w wysokości 7.942 zł Ponadto wnioskodawca podniósł, iż posiada własnościowe mieszkanie spółdzielcze, a jego dzieci uczęszczają do polskich szkół.
Decyzją z dnia 28 lutego 2002 r. Wojewoda P. odmówił wnioskodawcy udzielenia zezwolenia na osiedlenie się w Polsce. Stwierdził, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ zezwolenie takie może być udzielone, jeżeli cudzoziemiec spełnia łącznie następujące warunki:
1/ wykaże istnienie trwałych więzów rodzinnych lub ekonomicznych z Rzecząpospolitą Polską,
2/ ma zapewnione w Polsce mieszkanie i utrzymanie,
3/ bezpośrednio przed złożeniem wniosku przebywał na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez 5 lat na podstawie wiz lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, ewentualnie przez okres 3 lat w przypadku połączenia z rodziną.
W ocenie organu kondycja finansowa Spółki, a zarazem wnioskodawcy nie świadczy o trwałych więzach ekonomicznych cudzoziemca z Polską. Spółka "G." prowadzi handel obwoźny, w roku 1998 osiągnęła dochód w wysokości 94 zł, w 1999 r. przyniosła straty, w 2000 r. osiągnęła dochód wysokości 630 zł, a do dnia 31 października 2001 r. dochód Spółki wynosił 7.942 zł Zatrudnienie na pół etatu obywatelki polskiej oraz osiągnięcie niewielkiego dochodu, a nawet straty, nie stanowią o istnieniu trwałych więzi ekonomicznych.
W odwołaniu strona zarzuciła organowi niewłaściwą interpretację art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach. Istnienie więzi ekonomicznych z Polską należy oceniać z punktu widzenia osoby ubiegającej się o zezwolenie, nie zaś z perspektywy aktualnych kierunków polityki gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej. O przedmiotowych więzach świadczy fakt, że wnioskodawca i jego żona są pracownikami Spółki. Otrzymywane wynagrodzenie zapewnia im wystarczające środki utrzymania. Posiadają oni w Polsce własne mieszkanie, wszelkie oszczędności ulokowali w polskim banku. Spółka prowadzi działalność gospodarczą od wielu lat i przynosi obecnie dochód. Strona podniosła, iż nie utrzymuje więzi ekonomicznych z żadnym innym krajem.
Decyzją z dnia 10 lipca 2002 r. Prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, podtrzymując uzasadnienie organu I instancji i stwierdzając brak trwałych więzi ekonomicznych cudzoziemca z Polską.
W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Matsak S. powtórzył argumenty podniesione w odwołaniu od decyzji Wojewody.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: