1. Przepis art. 14 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ jest przykładem kompleksowej regulacji prawnej w zakresie zwolnień od cła wkładów niepieniężnych podmiotów zagranicznych.
Twierdzenie to oznacza, że definicji użytego w tym przepisie określenia "środków trwałych" można poszukiwać w systemie prawa w ogóle, ale cel i sens tej instytucji nie może być co do istoty zmieniony poprzez choćby charakter unormowań prawnych, w których pojęcie to zostało wyjaśnione.
2. W świetle przepisu art. 56 ust. 3 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ nie można przyjąć, iż rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130/ może /zwłaszcza bez wyraźnego wskazania ustawodawcy/ regulować merytorycznie materię szczególną jaką jest problematyka prawa celnego określona w odrębnej ustawie.
3. Skoro zatem pojęcie środka trwałego zostało użyte w art. 14 ust. 1 pkt 39 prawa celnego i jest w związku z tym związane z ulgą celną od przywozu oraz dotyczy wkładu niepieniężnego spółek prawa handlowego, to wykładnia tego pojęcia musi uwzględniać co do istoty potrzebę pewności obrotu prawnego w zakresie prawa celnego jak również uwzględniać cel i sens wkładu niepieniężnego w świetle prawa handlowego.
4. Użyte w art. 14 ust. 1 pkt 39 prawa celnego określenie "środki trwałe" nie jest tożsame z pojęciem środków trwałych szczegółowo zdefiniowanych w par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych.
uchyla zaskarżoną decyzję.
W dniu 13.4.1994 r. odbyło się w W Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki "P.T.K." S.A.
Jak wynika z aktu notarialnego z 13.4.1994 r. Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy postanowiło podwyższyć kapitał akcyjny Spółki o kwotę 1.946.590.000 zł, czyli o 194.659 akcji nowej emisji. Akcje powstałe w wyniku podwyższenia kapitału miał objąć jedyny akcjonariusz - tj. Spółka z siedzibą w A i pokryć je aportem w postaci sprzętu i materiałów.
15.3.1994 r. niemiecka firma A.F. wystawiła na rzecz Spółki "P.T.K." S.A. z siedzibą w W fakturę dotyczącą sprzedaży 400 sztuk konwerterów za cenę 17.926,00 USD.
Dyrektor Urzędu Celnego w W w decyzji administracyjnej z 25.5.1994 r. zawartej w jednolitym dokumencie administracyjnym SAD uznał, iż Spółka nie korzysta ze zwolnienia od cła stosownie do art. 14 ust. 1 pkt 39 Prawa celnego. Nie uznano bowiem wwiezionego towaru jako aportu rzeczowego, ponieważ przekazanie towaru pochodzi nie od udziałowca zagranicznego /firma niemiecka zamiast udziałowca holenderskiego/, faktura przedstawiona do odprawy jest płatna, a ponadto wartość jednostkowa towaru nie jest wyższa od 10.000.000 zł, co oznacza, iż towar ten nie jest środkiem trwałym w rozumieniu powoływanego art. 14 ust. 1 pkt 39 Prawa celnego.
W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka "P.T.K." S.A. podkreśliła, że przedmiotowy towar jest aportem rzeczowym wniesionym przez udziałowca zagranicznego, zaś okoliczność ta - zdaniem Spółki - wynika z powołanego aktu notarialnego z 13.4.1994 r., a także z wypisu z rejestru handlowego.
Spółka podniosła także, iż nie można brać pod uwagę ceny jednostkowej towaru, bowiem konwertery wchodzą w skład sieci kablowej, zaś sama sieć, której elementami one są, nosi znamiona środka trwałego.
Prezes Głównego Urzędu Ceł nie podzielił argumentacji przedstawionej w odwołaniu i decyzją z 25.8.1994 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że sprowadzone przez Spółkę towary nie mają charakteru "środków trwałych". Stosownie bowiem do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm./, za środki trwałe uznaje się kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do użytkowania maszyny, urządzenia, środki transportu, budynki i budowle oraz ich części składowe stanowiące nieruchomość, w tym również nawierzchnie dróg, ulic i placów, uzbrojenie terenów, melioracje, przedmioty majątkowe przeznaczone do wykorzystania na własne potrzeby jednostki, których cena zakupu lub koszty wytworzenia, a w razie nabycia w drodze darowizny ich wartość rynkowa - są wyższe niż 10.000.000 zł, a okres użytkowania przekracza 1 rok. Zdaniem organu odwoławczego powyższych warunków nie spełnia przedmiotowy konwerter do telewizji kablowej.
Ponadto organ odwoławczy podniósł, że nadawcą towaru było niemieckie przedsiębiorstwo A.F., nie zaś udziałowiec zagraniczny Spółki, co oznacza, iż przedmiotowy towar nie był również wkładem niepieniężnym podmiotu zagranicznego. A zatem, w świetle powyższych ustaleń, omawiany towar nie spełnia przesłanek do zwolnienia od cła określonych w art. 14 ust. 1 pkt 39 Prawa celnego.