uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.
Stosownie do treści art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/, do lokali mieszkaniowych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrom: Obrony Narodowej, Spraw Wewnętrznych oraz Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej nie stosuje się przepisów tej ustawy. Do lokali tych mają zastosowanie przepisy cyt. ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych.
Dokonując lub odmawiając potwierdzenia uprawnień, właściciel /zarządca/ lokalu przeprowadza ocenę stanu faktycznego w świetle obowiązującego stanu prawnego aby stwierdzić istnienie lub brak uprawnień przysługujących stronie. Jeżeli ocena ta budzi wątpliwości, organ administracji, rozstrzygając zameldowanie na podstawie art. 47 ust. 2, weryfikuje ją, zgodnie ze stanem faktycznym i prawnym. Zarządca nie wyraził zgody na zameldowanie wnioskodawców na pobyt stały, podkreślając brak uprawnień do przebywania w lokalu /k.12/ i stanowisko to należy podzielić.
Brak uprawnień do przebywania w lokalu wynika z art. 31 cyt. ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych stanowiącego, iż bez zgody dyrektora Agencji nie można oddać lokalu w podnajem lub użyczenie. Wnioskodawcy takiej zgody nie posiadają, a więc zajmują lokal bez tytułu prawnego. Zgoda babki na użyczenie lokalu w części jest, wbrew stanowisku organu II instancji, bezskuteczna. Brak uprawnień wnioskodawców do przebywania w przedmiotowym lokalu wynika również z art. 23 ust. 2 i 3 cyt. ustawy, który określa krąg osób uprawnionych do kwatery z chwilą śmierci m.in. rencisty lub emerytowanego żołnierza zawodowego.
Z powyższego wynika, że odmowa potwierdzenia uprawnień do przebywania w lokalu była zasadna i wobec tego, że nie zostały spełnione łącznie dwie przesłanki skutkujące zameldowanie na pobyt stały - brak było podstaw do pozytywnego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie.
Z tych względów, w oparciu o art. 22 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało uchylić decyzję organów obu instancji.