Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ nie uzależniają dopełnienia obowiązku meldunkowego, polegającego na zameldowaniu, od faktu uprzedniego nadania nazwy ulicy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stanisława R. na decyzję Wojewody (...) z dnia 16 kwietnia 1993 r. w przedmiocie odmowy zameldowania i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - na podstawie art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Burmistrz Miasta W. decyzją z dnia 6 października 1992 r., powołując się na art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, odmówił zameldowania na pobyt stały Stanisława R. wraz z żoną Zdzisławą, synem Grzegorzem i synową Jolantą na Osiedlu w W. przy ul. P. nr 7. Burmistrz uznał, że przedstawione formularze zgłoszenia na pobyt stały budzą wątpliwości, ponieważ wpisana w nich nazwa ulicy "P." została nadana samowolnie, nie została zatwierdzona przez Radę Miasta, a ponadto nie ma tam takiego numeru domu. W ocenie Burmistrza, Stanisław R. nie przedstawił również dowodu potwierdzającego uprawnienia do przebywania w lokalu, a to oznacza, że dom znajduje się jeszcze w trakcie budowy.
W odwołaniu od powyższej decyzji Stanisław R. podniósł zarzut naruszenia art. 47 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy, które polega na dowolnej i bezpodstawnej odmowie zameldowania na pobyt stały. Swoje i rodziny uprawnienia do zamieszkania w spornym lokalu wywiódł z prawa własności, potwierdzonego notarialną umową nabycia nieruchomości /akt notarialny PBN w W. z dnia 10 grudnia 1991 r./, oraz z faktycznego zamieszkania od kwietnia 1992 r. w wykończonym domu. Zdaniem skarżącego, jakiekolwiek uzależnianie przez organ administracji państwowej przyjęcia zgłoszenia zameldowania na pobyt stały od okoliczności nie wiążących się z zamieszkaniem nie ma żadnego uzasadnienia prawnego i narusza prawo, w tym również podstawowe prawa i wolności zagwarantowane konstytucją i konwencjami międzynarodowymi, których Polska jest stroną.
Odwołanie Stanisława R. nie zostało uwzględnione przez Wojewodę (...), który decyzją z dnia 20 listopada 1992 r. nr SO V 5110-403/92 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji Wojewody podano, że zamieszkiwanie w budynku nie jest sporne. Przedmiotem rozważań organu w trybie art. 47 ust. 2 ustawy była wątpliwość wynikająca z braku dokumentów potwierdzających istnienie ulicy P. i numeru domu. Skoro organ wątpliwość tę rozstrzygnął, to działał w granicach uprawnień określonych w omawianym przepisie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław R. wniósł o uchylenie decyzji organów meldunkowych obu instancji z powodu ich niezgodności z prawem. Zarzucił, że zarówno Burmistrz, jak i Wojewoda kierują do niego korespondencję /w tym także zaskarżoną decyzję/ pod adres rzekomo nie istniejącej ulicy i numeru domu. Dane te nie zostały wymyślone, lecz wynikają z zastanego stanu faktycznego oraz z planu szczegółowego zagospodarowania i budowy Osiedla. Ponadto Urząd Telekomunikacyjny założył w spornym budynku telefon i pod kwestionowany adres poczta doręcza wszelką korespondencję. Oznacza to, że adres nie budzi wątpliwości, a rzeczą organów samorządowych w zakresie zadań własnych i zleconych jest dostosowanie nazwy ulicy i ewidencyjnego numeru domu do danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków. Złożony został też wniosek o wydanie pozwolenia na użytkowanie domu. Jednakże Urząd Miasta z przyczyn sobie tylko wiadomych nie wydaje pozwoleń właścicielom wybudowanych i dawno zasiedlonych domów. We wskazanym stanie faktycznym odmowa zameldowania stanowi naruszenie art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 31 października 1991 r. III AZP 6/91 wpis w dowodzie tożsamości o zameldowaniu lub wymeldowaniu stanowi techniczną czynność w postaci potwierdzenia dopełnienia obowiązku meldunkowego, a odmowa potwierdzenia może nastąpić tylko wówczas, gdy dane mające być podstawą zarejestrowania faktu zameldowania budzą wątpliwości bądź gdy występują wątpliwości co do charakteru pobytu stałego pod określonym adresem. W tej sprawie wątpliwości takie nie zachodzą. Skarga ponawia zarzuty podniesione w odwołaniu o naruszeniu podstawowych praw człowieka.