Stosownie do art. 117 ust. 3 i art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118/ Prezes Sądu Okręgowego potwierdza okres przebywania w więzieniach polskich na mocy skazania po dniu 31 grudnia 1956 r. za działalność polityczną.
Okres ten podlega zaliczeniu jako składkowy przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Henryka P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy potwierdzenia pozbawienia wolności za działalność polityczną - Uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w K. z dnia 25 czerwca 1999 r. (...); (...).
Henryk P. we wniosku z dnia 8 czerwca 1999 r. skierowanym do Prezesa Sądu Okręgowego w K. domagał się potwierdzenia na podstawie akt sprawy VII K 65/60 przebywania w więzieniu na mocy skazania za działalność polityczną twierdząc, że żądane potwierdzenie jest niezbędne do zaliczenia okresu pozbawienia wolności i internowania od 17 maja 1960 r. do 7 grudnia 1961 r. do okresu składkowego przy ustaleniu prawa do emerytury.
Prezes Sądu Okręgowego w K. decyzją, z dnia 25 czerwca 1999 r. (...) odmówił żądanego potwierdzenia i podał, że z akt sprawy VII K 65/60 wynika, iż wnioskodawca pozbawiony był wolności, wpierw w więzieniu w K. w wyniku zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania przez byłego Prokuratora Powiatowego w T., a następnie internacji na mocy wyroku byłego Sądu Wojewódzkiego w P. - Ośrodek Zamiejscowy w K. z dnia 17 października 1960 r.
Wyrokiem tym Henryk P. uniewinniony został od czynu z art. 22 dekretu z 13 kwietnia 1946 r. /Dz.U. nr 30 poz. 192/, polegającego na tym, że w okresie od marca do maja 1960 r. w T. w rozmowach prowadzonych w Przychodni Obwodowej wyrażał się ujemnie o stosunkach panujących w Polsce Ludowej twierdząc, iż w porównaniu do okresu okupacji hitlerowskiej, obecnie naród żyje w trudniejszych warunkach, że wkrótce dojdzie do zmiany ustroju, przyjdą Niemcy, zaprowadzą porządek i wykończą wszystkich zajmujących kierownicze stanowiska, które to wiadomości wypowiadane w obecności pracowników Przychodni i interesantów mogły wyrządzić istotną szkodę Państwu Polskiemu i obniżyć powagę jego naczelnych organów.
Podstawę uniewinnienia stanowiło ustalenie, że w chwili czynu- wymieniony miał w pełni zniesioną poczytalność /art. 17 par. 1 Kk z 1932 r./, lecz na mocy art. 79 Kk z 1932 r. zarządzono umieszczenie wnioskodawcy w zamkniętym zakładzie dla psychicznie chorych; w którym przebywał do dnia 7 grudnia 1961 r.
Na skutek rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego, Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 3 czerwca 1993 r. (...) zmienił zaskarżony wyrok i wnioskodawcę uniewinnił od dokonania zarzucanego mu czynu. Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego wynika, że wyrok Sądu Wojewódzkiego zapadł z obrazą art. 22 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa /Dz.U. nr 30 poz. 192/, albowiem wypowiedzi Henryka P. były jedynie surową krytyką ówczesnej rzeczywistości społecznej, gospodarczej i politycznej i nie stanowiły "wiadomości", o których mowa w art. 22 cyt. dekretu.
Sąd Najwyższy nie dopatrzył się w czynie wnioskodawcy cech przestępstwa, a nie tylko zawinienia /art. 17 par. 1 Kk z 1932 r./, jak przyjął Sąd Wojewódzki.
W związku z orzeczeniem Sądu Najwyższego, były Sąd Wojewódzki w K. na podstawie art. 487 par. 1 Kpk z 1969 r. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wymienionego stosowne odszkodowania (...).
Art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118/ pozwala na zaliczenie do okresu składkowego pobytu w więzieniach polskich po dniu 31 grudnia 1956 r. o ile pobyt ten wiązał się z działalnością polityczną.