Fakt, iż przedstawiciele mniejszości narodowych, pozbawieni staranniejszego wykształcenia w krajach o wysokim bezrobociu stają się jego ofiarami nie może być podstawą wniosku, że w takich wypadkach brak pracy ma swe podłoże w prześladowaniach odpowiadającym kryteriom Konwencji Genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. wraz z protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. dotyczącej statusu uchodźców /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Anton G. na decyzję Rady od Spraw Uchodźców z dnia 28 lipca 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy - oddala skargę.
Anton G., obywatel Rumunii, złożył skargę na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z 28 lipca 2000 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 4 kwietnia 2000 r., (...), mocą której odmówiono mu przyznania statusu w Rzeczpospolitej Polskiej.
Skarżący przyjechał do Polski w 1998 r. O status uchodźcy wystąpił po rocznym pobycie w Polsce. Powodem wyjazdu z Rumunii była /tak w wywiadzie aplikacyjnym/ utrata pracy w 1989 r. /pracował jako oborowy/ i niemożność znalezienia innej pracy stałej. Do wyjazdu do Polski zachęcił go brat, Skarżący przyjechał z całą rodziną, pracuje na wsi, pomagając przy obrządzaniu zwierząt. Pytany w czasie wywiadu powiedział, że trudności ekonomiczne były jedyną przyczyną wyjazdu. Nie był w Rumunii aresztowany ani karany. Wywiad był prowadzony w języku rumuńskim, poprzez tłumacza. Przyczyną negatywnych decyzji administracyjnych była okoliczność, iż Skarżący nie odpowiada kryterium uchodźcy w rozumieniu Konwencji Genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r wraz z protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. dotyczącej statusu uchodźców /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/. Okoliczności podane przez Skarżącego zostały uznane za charakterystyczne dla migracji ekonomicznej. W odwołaniu od decyzji pierwszej instancji, a także w samej skardze, Skarżący inaczej określa swoją sytuację: ponieważ jest narodowości romskiej, uważa, że brak pracy jest związany właśnie z dyskryminacja. Nie podaje jednak faktów i zdarzeń, które mogłyby na to wskazywać.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga nie jest uzasadniona. Zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jest kontrola zgodności z prawem decyzji. Z tego punktu widzenia zaskarżona decyzja takich wadliwości nie wykazuje. Zarzut, iż trudności związane z poszukiwaniem pracy były związane z pochodzeniem Skarżącego, podniesiony na etapie postępowania odwoławczego nie wskazywał żadnych konkretów i okoliczności, które mogłyby służyć jako podstawa do przeprowadzenia przez organ odwoławczy stosownego postępowania wyjaśniającego, czy rzeczywiście romskie pochodzenie Skarżącego było przyczyną braku pracy. Trafna jest teza uzasadnienia zaskarżonej decyzji, iż Skarżący nie mający wykształcenia i kwalifikacji, pracujący jako robotnik rolny nie był konkurencyjny na rynku pracy. Jest znaną okolicznością, że przedstawiciele mniejszości narodowych, pozbawieni staranniejszego wykształcenia w krajach o wysokim bezrobociu stają się jego ofiarami w pierwszym rzędzie. Okoliczność ta jednak nie może stać się podstawą wniosku, iż w takich wypadkach brak pracy ma swe podłoże w prześladowaniach odpowiadających kryteriom Konwencji Genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r wraz z protokołem nowojorskim z 31 stycznia 1967 r. dotyczącej statusu uchodźców /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/.
Skarżący podnosi, iż zwłoka w wystąpieniu z wnioskiem aplikacyjnym /około dwuletnia/ była spowodowana choroba. Brak na to jakichkolwiek dowodów wskazujących na to o jakie schorzenie chodzi i jak długo choroba trwała. Skarżący jednocześnie jednak pracował w gospodarstwie rolnym, a zatem nie była to choroba wykluczająca jakąkolwiek aktywność. Ponadto główną przyczyną negatywnej decyzji było nie to, że wniosek aplikacyjny złożono zbyt późno, ale brak przesłanek wynikających z Konwencji Genewskiej, które mogłyby wskazywać na to, że Skarżący jest uchodźcą w rozumieniu tego aktu.
W tej sytuacji, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało skargę oddalić.