Pojęcia "uprawnień do przebywania w lokalu" i "uprawnień do kwatery" różnią się między sobą co do treści i nie mogą być ze sobą utożsamiane. Uprawnienia do kwatery wojskowej członków rodziny zmarłego żołnierza dotyczą tylko tych z nich, którym przysługuje renta rodzinna. Natomiast członkowie rodziny nie mający uprawnienia do renty /dorosłe dzieci zmarłego żołnierza/ nie mają wprawdzie prawa do kwatery, lecz zameldowani w tej kwaterze, zachowują uprawnienia do przebywania w niej. Z punktu widzenia przesłanek wymaganych przez ustawę z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ "uprawnienia do lokalu" o których mówi ta ustawa w art. 9, odnoszą się /w wypadku osób zameldowanych w kwaterach wojskowych/ nie do uprawnienia do odrębnej kwatery stałej /art. 24 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. nr 86 poz. 433 ze zm./ lecz do uprawnienia do przebywania w lokalu. Uprawnienie to nie ma swego źródła w umowie między zamieszkującym a głównym lokatorem, lecz w decyzji organu administracji wojskowej, o przydziale lokalu.
Zachowania konkludentne jako źródło pozbawienia uprawnień uzasadniające wymeldowanie z pobytu stałego nie mogą być sprowadzone do utożsamiania samego opuszczenia lokalu z zamiarem wyzbycia się uprawnień do przebywania doń. Opuszczenie lokalu może bowiem dokonać się jako jego faktyczne opuszczenie lecz bez zamiaru stałości, może być dokonane po to, by uniknąć agresji i czynów gwałtownych, co bynajmniej nie może być uznane za dobrowolną rezygnację z samego uprawnienia. Szczególnie zaś nieprawidłowe byłoby przypisanie zamiaru wyzbycia się uprawnień do przebywania w lokalu, poprzez interpretację niewerbalnego zachowania osoby, która słownie i pisemnie, w toku postępowania, konsekwentnie sprzeciwia się temu przypisaniu, a także podaje wiarygodne przyczyny swego zachowania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Elżbiety P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 23 listopada 1999 r. (...) w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - oddala skargę.
Skarżąca, Elżbieta P., złożyła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. (...) z 23 listopada 1999 r., uchylającą decyzję Prezydenta Miasta L. z 27 sierpnia 1999 r., (...), o wymeldowaniu Piotra P., syna Skarżącej, z pobytu stałego z lokalu nr 19 przy ulicy Z. 29 w L.
Lokal, którego decyzja dotyczy, jest kwaterą wojskową, przydzieloną zmarłemu mężowi Skarżącej w 1978 r., decyzją (...) Dowódcy garnizonu L. Osobami uwzględnionymi przy ustalaniu powierzchni mieszkalnej byli Skarżąca i dzieci małżonków P.
Po śmierci męża Skarżąca zgodnie z decyzją Szefa Wojskowego Biura emerytalnego z 15 stycznia 1997 r., (...) otrzymała decyzję, iż ona, jak i syn Arkadiusz oboje uprawnieni do otrzymywania renty rodzinnej po zmarłej /wdowa - bezterminowo, syn - do 30 września 2000 r./ nabyli prawo do osobnej kwatery stałej, zgodnie z art. 23 ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 86 poz. 433/. Natomiast osoby uwzględnione w decyzji o przydziale kwatery w 1978 r. /synowie Mariusz i Arkadiusz/ mają prawo w niej legalnie przebywać (...). W 1999 r., Skarżąca wystąpiła o wymeldowanie Piotra P. z pobytu stałego, ponieważ Piotr P., co jest bezsporne, przez dłuższy czas /ok. 8 lat/ nie przebywał na stałe w spornym lokalu. Prezydent Miasta L. uznał, że zachodzą tu przesłanki z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ i orzekł zgodnie z wnioskiem. Prezydent L. przyjął, iż utrata uprawnień nastąpiła poprzez fakt wyprowadzenia się ze spornego lokalu /dobrowolna rezygnacja/ i jednocześnie iż "pani Elżbieta P. jako główny najemca lokalu (...) swoim oświadczeniem woli pozbawiła pana Piotra P. uprawnień do przebywania w ww. lokalu". Piotr P. złożył odwołanie, którego uwzględnienie spowodowało wydanie zaskarżonej decyzji. Nie kwestionując faktu nie przebywania w spornym lokalu, z powodu układu stosunków rodzinnych wskazał zarazem, że nie realizowały się obie wymagane przesłanki w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. Mianowicie bynajmniej nie utracił prawa do lokalu. Wywodzi je bowiem z decyzji o przydziale kwatery, gdzie został wymieniony jako uprawniony do przebywania w kwaterze. Uwzględniając odwołanie SKO uznało te argumentację, znajdującą wsparcie w pismach administracji WAM, gdzie wyjaśniono (...) różnicę między "prawem do kwatery" i "prawem do przebywania w kwaterze". Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga nie jest uzasadniona.
Decyzja o wymeldowaniu z pobytu stałego w wypadku dotyczącym Piotra P. wymaga spełnienia jednoczesnego dwóch przesłanek z art. 15 ust. 2 cz. pierwsza ustawy o ewidencji ludności, a mianowicie: zaistnienia faktu opuszczenia bez wymeldowania dotychczasowego miejsca pobytu stałego oraz utraty uprawnienia do przebywania w lokalu w którym był zameldowany. Okoliczność, że Piotr P. nie przebywa od kilku lat w mieszkaniu, gdzie jest zameldowany - jest niesporny. Inaczej jest jednak z jego uprawnieniami do przebywania w lokalu, gdzie jest zameldowany. Jego uprawnienia wynikają z decyzji administracji wojskowej, przyznającej kwaterę stałą jego ojcu. Piotr P. był bowiem w niej wymieniony jako uprawniony członek rodziny, którego obecność w decyzji uzasadniała przyznany rozmiar powierzchni mieszkalnej. Pojęcia "uprawnień do przebywania w lokalu" i "uprawnień do kwatery" różnią się między sobą co do treści i nie mogą być ze sobą utożsamiane. Uprawnienia do kwatery wojskowej członków rodziny zmarłego żołnierza dotyczą tylko tych z nich, którym przysługuje renta rodzinna. Natomiast członkowie rodziny nie mający uprawnienia do renty /dorosłe dzieci zmarłego żołnierza/ nie mają wprawdzie prawa do kwatery, lecz zameldowani w tej kwaterze, zachowują uprawnienia do przebywania w niej. Z punktu widzenia przesłanek wymaganych przez ustawę o ewidencji ludności "uprawnienia do lokalu" o których mówi ta ustawa w art. 9, odnoszą się /w wypadku osób zameldowanych w kwaterach wojskowych/ nie do uprawnienia do odrębnej kwatery stałej /art. 24 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. nr 86 poz. 433 ze zm./ lecz do "uprawnienia do przebywania w lokalu". Uprawnienie to nie ma swego źródła w umowie między zamieszkującym a głównym lokatorem /w niniejszej sprawie Elżbieta P./, lecz w decyzji organu administracji wojskowej, o przydziale lokalu. Dlatego też wbrew twierdzeniu zawartemu w decyzji Prezydenta Miasta L., Elżbieta P. nie mogła pozbawić swego syna, Piotra P. wspomnianego uprawnienia, składając oświadczenie woli stosownej treści.