uchyla zaskarżoną decyzję.
Ustawa z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ nie wyłącza możliwości uzupełnienia wykazu, o którym mowa w jej art. 3 pkt 2, jeżeli - rzecz jasna - uprawniony do tego organ uzyska dane, które w jego ocenie wskazują na to, że konkretny obóz lub inne miejsce odosobnienia stanowiły w istocie łagier.
Podkreślenia również wymaga, że ustalenie wspomnianego wykazu nie wyklucza w pewnych wypadkach możliwości wyjścia poza jego granice.
Wniosek taki zdaje się wynikać z treści uwagi zawartej na str. 1 wykazu, wyjaśniającej, że:"W razie niewątpliwego udokumentowania może być uznany za represję pobyt w więzieniu lub łagrze w miejscowości nie objętej wykazem".
Wprawdzie uwaga ta dotyczy art. 4 cytowanej ustawy, jednakże jej treść wskazuje na to, że Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przy określaniu wykazu przewidywał konieczność rozstrzygania indywidualnych spraw niezależnie od ustaleń wykazu.
Przyjęcie takiego rozwiązania było w pełni uzasadnione, gdyż w dacie stanowienia wykazu trudno było wykluczyć, iż istniały obozy lub więzienia, które kwalifikowały się do objęcia wykazem, jednak z powodu np. braku dostatecznych informacji dotyczących ich rzeczywistego charakteru, nie zostały w nim uwzględnione.
W takim więc wypadku zastosowanie art. 4 cytowanej ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. będzie możliwe nawet bez uzupełnienia wykazu w trybie określonym w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r.