Stosownie natomiast do art. 2 rozporządzenia (WE) NR 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. U. UE L z dnia 1 lutego 2002 r.), "żywność" (lub "środek spożywczy") oznacza jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub, których spożycia przez ludzi można się spodziewać. Zgodnie z ww. art. 2 rozporządzenia, "środek spożywczy" nie obejmuje pasz.
Zgodnie z kolei z § 3 pkt 3 lit. c rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi pomoc jest przyznawana producentowi rolnemu, który w przypadku uczestnictwa we wspólnotowych systemach jakości żywności, wytwarza produkty rolnictwa ekologicznego zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 834/2007.
Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, iż pomoc w ramach działania "Uczestnictwo rolników w systemach jakości żywności" przysługuje do produktu ekologicznego, przeznaczonego bezpośrednio lub po przetworzeniu do spożycia przez ludzi. Powyższe nie obejmuje pasz.
Jak wynika z akt administracyjnych, skarżący składając wniosek o płatność w ramach działania "Uczestnictwo rolników w systemie jakości żywności" dołączył certyfikat [...] z dnia [...] lipca 2009 r., zgodnie którym wytwarza w ramach rolnictwa ekologicznego siano, które będąc produktem paszowym, nie kwalifikuje się do środków spożywczych, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, a zatem nie spełnia warunku wskazanego w art. 32 ust. 1 lit a rozporządzenia 1698/2005.
W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż płatności, o które skarżący się ubiegał są rodzajem pomocy finansowej, przyznawanej jedynie na wniosek osoby (podmiotu) zainteresowanego jej otrzymaniem. Przepisy dotyczące ww. płatności dają zainteresowanym producentom prawo do ich otrzymania jedynie w przypadku spełnienia wszystkich wymogów z nimi związanych. Skarżący nie spełnił tych wymogów.
In fine wskazać należy, że siano w Polsce pojawia się na stole tylko raz w roku - z racji wigilii Świąt Bożego Narodzenia; także i wtedy nie służy jako produkt konsumpcyjny, gdyż jego spożycie może grozić poważnymi komplikacjami zdrowotnymi. Skarżący bowiem wskazując rośliny lecznicze zapomniał dodać, iż w składzie siana mogą znajdować się rośliny trujące (vide: M.Grynia: Trujące i szkodliwe rośliny łąk i pastwisk, PWRiL 1974 - szczególne cenne są kolorowe tablice umożliwiające identyfikację szkodliwych roślin; J.Mowszowicz: Rośliny trujące WSiP 1976 - 106 tablic tych roślin stanowiących cenną pomoc w analizie składu siana).
Identyfikacji, a w zasadzie rozróżnieniu roślin trujących od jadalnych, służyć może jedna z najnowszych publikacji B.P. Kremer: Dzikie rośliny jadalne i trujące, Bellona 2011. Układ książki, dzięki indeksowi podającemu nazwy polskie i łacińskie, pozwala na natychmiastowe znalezienie opisu rośliny, na szybkie i bezbłędne ustalenie jej tożsamości. Książka ta - także z uwagi na zawarte tam przepisy (łącznie z nalewkami) - winna znaleźć się na półce każdego miłośnika przyrody i ekologicznego żywienia.
Podsumowując wskazać należy, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, dlatego też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku .