Zgodnie z art. 53 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./ zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony można udzielić cudzoziemcowi, który "wykaże, że zachodzą inne, niż określone w ust. 1, okoliczności uzasadniające jego zamieszkiwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres dłuższy niż 3 miesiące oraz że posiada środki finansowe niezbędne do pokrycia kosztów pobytu na tym terytorium". Tak więc Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, powołując się w zaskarżonej decyzji na art. 57 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy i rozpatrując sprawę skarżącej w kontekście "wymogów, o których mowa w art. 53", powinien był zbadać i ocenić również to, czy podnoszony przez nią fakt wieloletniego pozostawania w nieformalnym, trwałym związku z obywatelem polskim, sprawowania opieki nad jego dzieckiem, może stanowić taką właśnie "inną" okoliczność "uzasadniającą" jej zamieszkiwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz ocenić, czy pozostając od wielu lat na utrzymaniu konkubenta mającego stałe dochody przekraczające 4 tys. zł posiada ona "środki finansowe niezbędne do pokrycia kosztów pobytu na tym terytorium" w rozumieniu przepisu art. 53 ust. 4 ustawy. Tymczasem w toku prowadzonego w niniejszej sprawie postępowania kwestia "słusznego interesu" skarżącej, w zasadzie w ogóle nie była rozważana. Brak jakichkolwiek rozważań, które dotyczyłyby zindywidualizowanej oceny "słusznego interesu" skarżącej nie tylko narusza zasadę postępowania wynikającą z art. 7 Kpa, lecz także godzi w ustanowioną w Konstytucji RP zasadę ochrony rodziny i rodzicielstwa - wartościom podlegającym ochronie prawnej tak w prawie polskim, jak i międzynarodowym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Natalii D. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 22 grudnia 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
W dniu 1.07.2005 r. pełnomocnik Natallia D. wystąpił do Wojewody M. z wnioskiem o udzielenie cudzoziemce zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu przedmiotowego wniosku stwierdził, że od 1996 r. cudzoziemka pozostaje w nieformalnym związku z obywatelem polskim Mirosławem Z.
Wojewoda M. w dniu 18.11.2005 r. decyzją (...) odmówił udzielenia zainteresowanej przedmiotowego zezwolenia. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, iż pozostawanie cudzoziemki w nieformalnym związku z obywatelem polskim nie stanowi samoistnej przesłanki do udzielenia wnioskowanego zezwolenia, a udzielenie cudzoziemce kolejnego zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony z uwagi na pozostawanie w nieformalnym związku z obywatelem polskim, dałoby szansę obejścia obowiązujących przepisów o udzielaniu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
Po rozpatrzeniu złożonego przez pełnomocnika skarżącej odwołania, Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zaskarżoną decyzją z dnia 22 grudnia 2005 r., wydaną na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./, art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach i ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP oraz niektórych ustaw /Dz.U. e 2005 nr 94 poz. 788/ oraz art. 127 par. 2 i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymał w mocy ww. decyzję Wojewody M. z dnia 18.11.2005 r. odmawiającą udzielenia Natalii D. obywatelce Republiki Białorusi, zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
W uzasadnieniu decyzji Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców wskazał, że jak wynika z akt sprawy Natallia D. od 1996 r. pozostaje w nieformalnym związku z obywatelem polskim - Mirosławem Z. Z uwagi na powyższy fakt w dniu 4.09.2002 r. decyzją (...) Wojewoda M. udzielił cudzoziemce pierwszego zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z terminem ważności do dnia 03.09.2004 r. Następnie, w dniu 02.09.2004 r. decyzją (...) ponownie udzielił wnioskodawczyni zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, z terminem ważności do dnia 02.09.2005 r.
Cudzoziemka występując z wnioskiem o udzielenie przedmiotowego zezwolenia ponownie wskazała na fakt pozostawania w nieformalnym związku z Mirosławem Z., na którego utrzymaniu także pozostaje.
Po przytoczeniu przepisów art. 53 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców przychylił się do stanowiska Wojewody M., iż fakt pozostawania przez cudzoziemkę w nieformalnym związku z obywatelem polskim nie stanowi przesłanki nakładającej na organ prowadzący postępowanie obowiązku udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazał, że w obowiązującym stanie prawnym okolicznością uzasadniającą udzielenie takiego zezwolenia jest pozostawanie cudzoziemca w związku małżeńskim z obywatelem polskim. Jest to wyraz jednej z zasad konstytucyjnych zawartych w art. 18 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, która gwarantuje szczególną ochronę i opiekę przez państwo najważniejszej komórki społecznej jaką jest rodzina. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy /Dz.U. nr 9 poz. 59 ze zm./ nie wskazuje związku konkubentów jako formy założenia rodziny. Formą taką jest zawarcie związku małżeńskiego. Zgodnie z art. 23 ww. ustawy małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Na straży tych obowiązków stoi państwo i wymiar sprawiedliwości. Przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie można jednak stosować w drodze analogii do związku konkubentów, gdyż zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, nie rodzi on żadnych obowiązków partnerów względem siebie.