- naruszenie przepisu art. 35, art. 36, art. 65 i art. 157 §1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego [(Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: "k.p.a."] w ten sposób, iż zaskarżona decyzja została wydana przez organ niewłaściwy w sprawie,
- obrazę przepisów art. 118 §1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 u.s.u.s.
Po rozpoznaniu odwołania Minister Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Zakładu z dnia [...] stycznia 2009 r.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że właściwość rzeczową organu w sprawach o stwierdzenie nieważności należy oceniać według przepisów prawa materialnego obowiązujących w dacie wydania weryfikowanej decyzji - w przedmiotowej sprawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych zawiera szczegółowe rozwiązania dotyczące zasad postępowania w sprawach dotyczących ubezpieczeń społecznych, które jako przepisy odrębne korzystają z pierwszeństwa przed przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Jednym z takich przepisów szczególnych jest art. 83a ust. 2 u.s.u.s., stanowiący, że decyzje ostateczne Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Z brzmienia ww. przepisu jednoznacznie wynika, że to Zakład jest właściwy do stwierdzenia nieważności swojej decyzji, w przypadku gdy nie wniesiono od niej odwołania do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych oraz że ewentualne stwierdzenie nieważności takiej decyzji ostatecznej następuje jedynie z urzędu. Wobec brzmienia art. 83a ust. 2 u.s.u.s. odwołujący nie miał prawa domagać się stwierdzenia nieważności decyzji, zatem organ rentowy zasadnie odmówił wszczęcia postępowania nieważnościowego.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie D. B. wniósł o uchylenie decyzji Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Zakładu oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucił:
- błędną wykładnię art. 83a ust. 2 u.s.u.s. w związku z art. 157 k.p.a.,
- naruszenie art. 107 k.p.a. poprzez nie rozstrzygnięcie i brak ustosunkowania się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do zarzutu naruszenia art. 118 §1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 u.s.u.s.
W odpowiedzi na skargę Minister Pracy i Polityki Społecznej wniósł o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) - dalej jako: "p.p.s.a."], sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, przy czym stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zatem niezależnie od treści zarzutów zawartych w skardze Sąd bada, czy organy prawidłowo rozstrzygnęły sprawę w granicach żądania określonego przez stronę.