Podkreślić należy, że prawidłowe ustalenie wartości zamówienia ma bardzo istotne znaczenie. Przy zamówieniach o niskiej wartości ma decydujący wpływ na obowiązek stosowania Prawa zamówień publicznych w ogóle. Natomiast przy zamówieniach o wyższej wartości przesądza o konieczności przekazania ogłoszeń o udzieleniu zamówienia publicznego do Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich. W związku z tym, w zaskarżonym orzeczeniu zasadnie zdecydowano przypisać zawinione, umyślne naruszenie dyscypliny finansów publicznych, ponieważ skarżący miał taki zamiar, aby swoim działaniem podzielić wyżej wymienione zamówienia.
Zdaniem Sądu z odpowiedzialności skarżącego nie może zwalniać również to, że podpisywanie umów następowało w różnym czasie (w pewnych odstępach czasu) oraz to, że postępowania dotyczące przedmiotowych zamówień prowadzone były przez doświadczonych, wieloletnich zastępców obwinionego, zgodnie z posiadanymi kompetencjami. Sąd zwraca uwagę, że czas, w którym doszło do zawarcia umowy o dofinansowanie Projektu i aneksów do tej umowy oraz czas, w którym doszło do podziału zamówienia, między innymi przez zawarcie zakwestionowanych umów nie był odległy (wszystko odbyło się w przeciągu 7 miesięcy), a daty tych czynności przeplatały się. Wskazać także należy, że naruszenia dyscypliny finansów publicznych, określonego w art. 17 ust. 1 i 2 u.o.n.d.f.p., może dopuścić się tylko osoba, która udziela zamówienia publicznego. Odpowiedzialności tej nie można przypisać innej osobie, chociażby zatwierdziła ona wewnętrzny wniosek o rozpoczęcie postępowania, ogłoszenie o zamówieniu publicznym, specyfikację istotnych warunków zamówienia, czy w końcu zaakceptowała wybór najkorzystniejszej oferty zatwierdzając protokół postępowania. Tak więc organ zasadnie nie zastosował w stosunku do skarżącego art. 23 ust. 1 u.o.n.d.f.p., ponieważ okoliczności o jakich mowa w tym przepisie (nieświadomość usprawiedliwiona) w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła.
Dodatkowo Sąd zauważa, że kara upomnienia jak została w stosunku do skarżącego orzeczona - jak przyjmuje się w orzecznictwie i piśmiennictwie - jest karą najmniej dotkliwą dla obwinionego. Jednocześnie kara ta wskazuje, że w danej sprawie zachodzą przesłanki działające na korzyść sprawcy, takie jak np. jego dotychczasowa niekaralność. Z drugiej zaś strony kara taka jest swoistym ostrzeżeniem, upomnieniem mającym na celu zapobieganie naruszeniu dyscypliny finansów publicznych w przyszłości i co bardzo istotne, kara upomnienia nie jest związana z ujemną oceną kwalifikacyjną ukaranego.
Mając powyższe na uwadze Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez GKO prawa materialnego ani prawa procesowego w sposób wpływający na wynik sprawy.
Z tych względów Sąd oddalił skargę jako niezasadną w myśl art. 151 p.p.s.a.