Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędzia WSA Urszula Wilk Protokolant Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...} czerwca 2009 r. nr [...} w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zmiany koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego oddala skargę
Decyzją z [...] czerwca 2009 r. Minister Środowiska utrzymał w mocy decyzję Marszałka Województwa [...] (dalej Marszałek) z [...] lutego 2009 r., którą umorzono - jako bezprzedmiotowe, postępowanie w sprawie zmiany pkt 2 Koncesji nr [...] z [...] sierpnia 1994 r. na wydobywanie kruszywa naturalnego ze złoża "J." (dalej Koncesja), w zakresie terminu ważności Koncesji do 27 stycznia 2013 r.
Do powyższych rozstrzygnięć doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Dnia [...] sierpnia 1994 r. A. W. i A. W. (dalej skarżący) uzyskali Koncesję, która została im wydana na okres 15 lat, tj. do 27 stycznia 2009 r. (pkt 2 Koncesji).
We wrześniu 2008 r. skarżący wnieśli do Marszałka o zmianę pkt 2 Koncesji poprzez przedłużenie Koncesji o 4 lata, tj. do 27 stycznia 2013 r., a następnie w listopadzie 2008 r. o przeniesienie Koncesji z A. W. i A. W. na rzecz A. A. W. i A. W. w J.
Decyzją z [...] grudnia 2008 r. Marszałek - zgodnie z listopadowym wnioskiem skarżących, przeniósł Koncesję z A. W. i A. W. na rzecz A. A. W. i A. W. w J.
Dnia [...] grudnia 2008 r. Marszałek zwrócił się do Wójta Gminy J. (dalej Wójt) z prośba o uzgodnienie, na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy ww. wniosku skarżących o zmianę Koncesji w zakresie pkt 2 - jej przedłużenia do 27 stycznia 2013 r. Jednocześnie Marszałek wskazał, że uzgodnienie to winno mieć formę postanowienia, o którym mówi art. 106 § 5 k.p.a.
Ostatecznie, mimo ponagleń Marszałka, żądane postanowienie nie zostało przez Wójta wydane. Wójt w odpowiedzi nadesłał jedynie pisma (w grudniu 2008 r. i styczniu 2009 r.), w których zwrócił uwagę, że skarżący naruszają warunki określone w Koncesji.
Dnia [...] lutego 2009 r. Marszałek umorzył postępowanie w sprawie zmiany pkt. 2 Koncesji, wskazując, że z dniem wygaśnięcia Koncesji - tj. z dniem 27 stycznia 2009 r. stało się ono bezprzedmiotowe.
Skarżący w odwołaniu od tej decyzji wnieśli o jej uchylenie i o przedłużenie Koncesji zgodnie z ich wnioskiem. Zarzucili temu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów procesowych: art. 9, 10 § 1, art. 145 § 1 pkt 4 i pkt 5, art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. W uzasadnieniu wskazali, że pozbawiono ich możliwości czynnego udziału w niniejszym postępowaniu oraz, że nie powiadomiono ich o pismach Wójta w sprawie uzgodnienia ich wniosku o zmianę Koncesji. Podali, że nie przedłużenie Koncesji spowoduje zaprzestanie prowadzenia przez nich działalności gospodarczej i w konsekwencji doprowadzi do utraty miejsc pracy.
Minister Środowiska w uzasadnieniu rzeczonej na wstępie decyzji wskazał, że w myśl art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. 2005, Nr 228, poz. 1947, t.j.) dalej jako p.g. koncesja wydana na podstawie tej ustawy wygasa z upływem czasu, na jaki została wydana. Wobec tego organ pierwszej instancji słusznie przyjął, że należało niniejsze postępowanie umorzyć jako bezprzedmiotowe, skoro Koncesja z dniem 27 stycznia 2009 r. wygasła. Nie było bowiem możliwości przedłużenia Koncesji zgodnie z wnioskiem skarżących, skoro przestała ona funkcjonować w obrocie prawnym. Organ odwoławczy wskazał, że przez bezprzedmiotowość postępowania rozumie się sytuację, w której brak jest przedmiotu tego postępowania. Skoro przedmiotem niniejszego postępowania była Koncesja - pkt 2 dotyczący jej ważności, to z chwilą jej wygaśnięcia stało się ono bezprzedmiotowe i należało je umorzyć na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Nadto zdaniem Ministra wobec umorzenia postępowania zarzuty odwołania straciły znaczenie, gdyż brak przedmiotu niniejszego postępowania skutecznie uniemożliwił ich merytoryczne rozpoznanie.