Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2009 r. sprawy ze skargi J. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na okresowe niepowiększanie zapasów obowiązkowych ropy naftowej i paliw oddala skargę
Wnioskiem z dnia [...] marca 2008 r. J. S.A. z siedzibą w W. wystąpiła do Ministra Gospodarki o zezwolenie na niepowiększanie zapasów obowiązkowych ropy naftowej i paliw w 2008 r.
Spółka powołała się na szczególnie uzasadnione okoliczności uniemożliwiające wywiązanie się z obowiązku tworzenia i utrzymywania zapasów obowiązkowych ropy naftowej i paliw, ograniczenia rynkowe w zakresie logistyki paliwowej, monopolizację rynku oraz ograniczenia prawne w zakresie braku umów bilateralnych. Jako podstawę prawną wskazała na przepis § 12 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego sposobu tworzenia i utrzymywania zapasów obowiązkowych ropy naftowej lub paliw oraz ustalania ich ilości (Dz. U. Nr 81, poz. 547- dalej jako rozporządzenie). Do wniosku dołączyła m.in. opracowanie sporządzone przez firmę P., zatytułowane "[...]", z którego wynika, że w Polsce występuje deficyt powierzchni magazynowych.
Minister Gospodarki decyzją z [...] kwietnia 2008 r., działając na podstawie art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343 - dalej jako ustawa o zapasach) oraz art. 104 k.p.a. nie zezwolił na okresowe niepowiększanie tworzonych i utrzymywanych przez J. S.A. zapasów obowiązkowych ropy naftowej i paliw w terminie do dnia 31 grudnia 2008 r.
Przytaczając ilość zapasów ropy naftowej, jakie Spółka jest zobowiązana do tworzenia i utrzymywania w roku 2008 oraz powołując się na ustalenia dotyczące możliwości pozyskiwania usługi magazynowania tych zapasów Minister Gospodarki uznał, że wskazane przez Spółkę informacje na temat dostępności pojemności magazynowych nie mogą być traktowe jako szczególnie uzasadnione przypadki, w rozumieniu § 12 rozporządzenia, których Spółka nie mogła przewidzieć.
Minister przypomniał, że do zdarzeń losowych lub innych nieprzewidzianych okoliczności, o których mowa w § 12 pkt 2 rozporządzenia uniemożliwiających wypełnienie obowiązku w zakresie tworzenia i utrzymywania zapasów obowiązkowych ropy naftowej lub paliw nie można także zaliczyć rzekomego ograniczenia konkurencyjności w zakresie usług magazynowania paliw na rynku krajowym.
Ustosunkowując się do argumentu Spółki dotyczącego braku umów bilateralnych organ wskazał na art. 9 ust. 2 ustawy o zapasach, zgodnie z którym zapasy obowiązkowe ropy naftowej lub paliw mogą być utrzymywane na terytorium innego państwa Unii Europejskiej pod warunkiem zawarcia umowy międzyrządowej między Rzeczpospolitą Polską, a państwem na terytorium którego zapasy byłyby magazynowane. Wielkość zapasów obowiązkowych, jakie dany producent lub handlowiec mógłby utrzymywać w innym państwie członkowskim nie mogłaby przekraczać 5% ogólnej ilości zapasów, do których utrzymywania jest zobowiązany przedsiębiorca. Do chwili obecnej takie umowy nie zostały zawarte. Po przystąpieniu do Unii Europejskiej Polska została zobowiązana do dostosowania przepisów prawa do wymagań Unii Europejskiej zawartych w Dyrektywie Rady nr 2006/67/WE z dnia 24 lipca 2006 r. nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów ropopochodnych (wersja ujednolicona Dz. U. L 217 z 8.08.2006 r.). Odnosząc się do kwestii podnoszonej przez Spółkę w zakresie obowiązku zawarcia umów dotyczących utrzymywania zapasów poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej organ stwierdził, że ww. Dyrektywa stwarza jedynie taką możliwość. Zgodnie z art. 7 Dyrektywy decyzja o zawarciu porozumienia międzyrządowego (umowy bilateralnej) w tej sprawie pozostawiona jest państwom członkowskim do ich swobodnego uznania. Niezawarcie takich porozumień (spośród państw UE takich porozumień nie zawarły np. Austria, Grecja, Hiszpania) w żadnej mierze nie może być interpretowane jako sprzeczne z Dyrektywą.