Na tle przedstawionych wyżej przepisów Sąd nie podziela stanowiska wyrażonego w decyzjach Przewodniczącego KRRiT, że w rozpatrywanej sprawie w dniu wydania koncesji obowiązywał niejednoznaczny stan prawny.
W ocenie Sądu stan prawny w rozpatrywanej sprawie był jasny i dawał się jednoznacznie ustalić przy pomocy prostych zabiegów interpretacyjnych.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że w odniesieniu do obowiązku wnoszenia opłat za koncesje, ustanowionym w art. 40 ustawy o radiofonii i telewizji, zwolnienie przewidziane w art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, miało charakter wyjątkowy, związany ze specyfiką regulowanej materii, a więc w stosunku do przepisów ustawy o radiofonii i telewizji był to przepis szczególny (lex specialis derogat legi generali), a jednocześnie został wprowadzony przepisem późniejszym, który w ostatecznym kształcie wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2004 r., a więc już po znacznym okresie obowiązywania art. 40 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, ustanawiającego obowiązek wnoszenia opłat koncesyjnych (lex posteriori derogat legi priori).
Oczywiście, z punktu widzenia zasad prawidłowej legislacji byłoby dobrze, gdyby powołane wyżej ustawy, zmieniające ustawę o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych m.in. w zakresie zwolnienia prowadzących zakłady pracy chronionej lub zakłady aktywności zawodowej - w stosunku do tych zakładów - z opłat, z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterze sanacyjnym, a więc również z opłat za koncesje, w odpowiedni sposób zmieniły ustawę o radiofonii i telewizji, choćby prze dodanie w art. 39b tej ustawy odpowiedniego przepisu, z którego wprost wynikałoby zwolnienie zakładów pracy chronionej z obowiązku wnoszenia opłat koncesyjnych. Zmian takich ustawodawca jednak nie dokonał. Jednakże prawo obowiązujące w państwie ma charakter systemu, któremu spoistość zapewniają również odpowiednie reguły interpretacyjne. Takiej interpretacji w rozpatrywanej sprawie Przewodniczący KRRiT nie dokonał, a co za tym idzie dokonał niewłaściwej wykładni art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, art. 40 i 39b ustawy o radiofonii i telewizji, a także § 10 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych.
W ocenie Sądu również przerwa w okresie posiadania przez przedsiębiorcę koncesji nie ma w rozpatrywanej sprawie znaczenia prawnego, gdyż wniesiona opłata za koncesję była nienależna właśnie od momentu jej wpłacenia.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.
Na podstawie art. 152 powołanej ustawy orzeczono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.