Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Protokolant Aneta Stefaniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi K.M. na uchwałę Rady Miejskiej L. z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia dni i godzin otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych na terenie Gminy L. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części objętej pkt 2 Załącznika do Uchwały; 2. orzeka, że zaskarżona uchwała w części objętej pkt 1 wyroku nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Rady Miejskiej L. na rzecz skarżącej K.M. kwotę 300 zł (słownie: trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
K.M. (dalej też jako skarżąca, strona) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w L. nr [...] z dnia [...] maja 2008 r. w sprawie dni i godzin otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych na terenie gminy L. Wskazała, iż w Załączniku do przedmiotowej uchwały, w pkt. 2 określono, że restauracje, kawiarnie, bary, pizzerie w zabudowie osiedlowej mogą być otwarte we wszystkie dni tygodnia od godz. 6:00 do godz. 22:00, podczas gdy zakłady gastronomiczne zlokalizowane wzdłuż ul. W. i K. mogą być otwarte od godz. 6:00 do godz.6:00 dnia następnego, czyli całodobowo.
W związku z powyższym zarzuciła organowi naruszenie art. 2, oraz 20 i 22 Konstytucji RP, jak również naruszenie art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - przepisy wprowadzające Kodeks pracy. Podkreśliła, iż prowadzi w L. przy ul. J. działalność gastronomiczną - "B.". Placówka ta od początku jej uruchomienia, czyli od czterech lat, ma charakter pracującej do ostatniego klienta. Skarżąca wskazała, że art. 20 konstytucji gwarantuje wolość prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym jej ograniczenie jest co prawda dopuszczalne w drodze ustawy, jednakże może to nastąpić tylko ze względu na ważny interes publiczny (art. 22 Konstytucji RP).
Tymczasem Rada Miejska w L. wydając zaskarżoną uchwałę ograniczyła swobodę wykonywania przez skarżącą działalności gospodarczej. Podniosła, iż jej lokal może być czynny kilka godzin krócej niż placówki położone przy ul. W. i K. Skarżąca zaznaczyła, iż organ nie uzasadnił tak dokonanego rozróżnienia: z jednej strony na lokale znajdujące się przy ul. W. i K. (dla których przewidziano godziny pracy całodobowo), z drugiej strony na lokale znajdujące się przy innych ulicach (gdzie godziny pracy przewidziano jedynie do godz. 22:00). Rada Miejska w L. nie wykazała z jakich przyczyn nastąpiło to rozróżnienie i jakimi względami się kierowała.
Na rozprawie skarżąca dodatkowo podniosła, że jej lokal jest położony około 150 m od ul. W. W jego pobliżu znajdują się jeszcze 3 lokale z tym, że uchwała ich nie dotyczy, bo położone są przy ul. W. Jej lokal położony jest wśród budynków wolnostojących, jednorodzinnych, mieszkalnych. Całe L. są w zasadzie zabudowane budową jednorodzinną. Dowiedziała się, że zaskarżona przez nią uchwała zapadła na posiedzeniu Rady Miejskiej, nie była jednak poprzedzona żadną konsultacją. Nie słyszała, by wcześniej ktokolwiek interweniował i był zainteresowany skróceniem godzin otwarcia jej lokalu - wręcz przeciwnie - mieszkańcy i klienci są tym faktem zbulwersowani, na dowód czego załączyła do skargi ich oświadczenia. Podnosiła, że wcześniej nie było żadnych ograniczeń. Zanim zaczęła prowadzić działalność gospodarczą uzyskała informacje w Urzędzie Miasta w Referacie Spraw Gospodarczych, że nie ma żadnych ograniczeń co do godzin otwarcia.
Ustosunkowując się do twierdzeń strony organ podkreślił w piśmie z 6 października 2009 r., iż źródłowym materiałem do podjęcia uchwały były liczne skargi bezpośrednio sąsiadujących z lokalem prowadzonym przez skarżącą mieszkańców L. na działalność tego lokalu i związane z tym interwencje Straży Miejskiej i Policji. Skargi te stanowiły podstawę do podjęcia przez Radę zaskarżonej uchwały.