Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd, , Sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły, Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi P. P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r., znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie strona 1/10

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2014 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania P.P. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r., znak: [...](sprostowanej postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r., znak: [...], odmawiającą stwierdzenia na wniosek P.P. nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 1994 r., znak: [...] (zatwierdzającej plan realizacyjny i udzielającej M. L. pozwolenia na ustawienie kiosku branży [...] - wymiana istniejącego kiosku na kiosk "[...]" na terenie działki położonej przy ul. [...] w [...] do dnia 31 stycznia 1997 r.) - z wyłączeniem części rozstrzygającej o terminie ważności decyzji.

Z akt sprawy (księga wieczysta Nr [...]) wynika, że P. P. jest współwłaścicielem działki o nr ew. [...]położonej przy ul. [...]w [...], która bezpośrednio sąsiaduje z działką, na której znajduje się sporna inwestycja.

Pismem z dnia 5 marca 1994 r. M. L. wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę kiosku na działce położonej przy ul. [...]w [...].

Do wniosku M. L. załączyła umowę dzierżawy zawartą w dniu 1 lutego 1994 r. z Zarządem Miasta [...]. Z § 1 powyższej umowy wynika, że Zarząd Miasta [...] oddaje w dzierżawę grunt położony przy ul. [...] o powierzchni 10 m2 z przeznaczeniem pod kiosk typu "[...]".

Tym samym został spełniony warunek określony w art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U z 1974 r. Nr 38. poz. 229 ze zm. - według stanu prawnego na dzień 18 marca 1994 r.; dalej Prawo budowlane), w myśl którego pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie jednostce organizacyjnej lub osobie, która wykaże prawo do dysponowania nieruchomością.

Na wniosek P.P. zostało wszczęte postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 1994 r. Zdaniem P.P. pozwolenie na budowę zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa. Zainteresowany wskazał, że ul. [...] należy do dróg wojewódzkich, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.; dalej u.d.p.). Stosownie do art. 19 ust. 1 i 5 zarządcą tej ulicy jest Prezydent Miasta [...]. Jednak przed nowelizacją ustawy o drogach publicznych zarządcą ulicy na terenie miasta był Zarząd Miasta, który mógł upoważnić inne jednostki lub pracowników Urzędu do załatwienia spraw w jego imieniu. Warunkiem wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego jest spełnienie wymogu art. 22 ust. 2 - tj. wykorzystanie pasa drogowego na cele związane z zarządzaniem ruchem drogowym. Zgodnie z art. 22 ust. 2a, w przypadku zawarcia umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym partner może otrzymać w najem, dzierżawę albo użyczenie nieruchomości leżące w pasie drogowym, w celu wykonywania działalności gospodarczej. Zgodnie natomiast z obowiązującymi wcześniej przepisami zarząd dróg mógł oddawać grunty pasa drogowego wyłącznie na cele związane z gospodarką drogową, potrzebami ruchu drogowego i pod reklamy. Wnioskodawca stwierdził, że ówczesne przepisy nie regulowały oddawania pasa drogowego na cele handlowe.

Strona 1/10