Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak - Pęczkowska, Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant specjalista Monika Pietruszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie nakazu skierowania barki z aktualnego miejsca postoju do portu I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz A. K. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Dyrektor Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. wydaną na podstawie art. 11 ust 2 ustawy o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r., Nr 5, poz. 43 ze zm.).nakazał A. K. - właścicielowi barki prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Prywatne "[...]", skierować barkę pchaną [...] nr rej. [...] z aktualnego miejsca postoju na rzece [...] w [...] w km [...], do portu [...] w km [...].
W uzasadnieniu wskazał, że w miejscu, w którym obecnie cumowana jest barka, przed stopniem wodnym [...] w [...], obowiązuje zakaz postoju, jak również barka nie posiada ważnego świadectwa zdolności żeglugowej ani innego dokumentu, potwierdzającego spełnianie wymogów bezpieczeństwa w żegludze.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. K., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji z tej przyczyny, że nie jest właścicielem przedmiotowej barki ani jej użytkownikiem.
Minister Infrastruktury i Rozwoju, po rozpatrzeniu odwołania A. K., decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r., znak: [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podzielił ustalenia faktyczne zawarte w protokole kontroli przeprowadzonej przez pracowników Urzędu Żeglugi Śródlądowej w [...] w dniu [...] sierpnia 2013r z których wynika, że w [...] ([...]) zacumowana jest barka pchana [...] nr rej. [...], której właścicielem jest A. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Prywatne "[...]". Kontrola wykazała, że przedmiotowa jednostka nie posiada aktualnego świadectwa zdolności żeglugowej ani innego dokumentu, potwierdzającego spełnianie wymogów bezpieczeństwa w żegludze. Postępowanie wykazało, że ostatnie świadectwo zdolności żeglugowej przedmiotowej barki [...] wygasło w dniu 31 sierpnia 2007 r.
Świadectwo zdolności żeglugowej potwierdza spełnianie przed daną jednostkę wymogów bezpieczeństwa określonych w art. 27 ustawy o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r., Nr 5, poz. 43 ze zm.). Posiadanie aktualnego świadectwa stanowi warunek korzystania z jednostki w żegludze śródlądowej. Brak świadectwa zdolności żeglugowej stanowi podstawę do skierowania statku do najbliższego miejsca postoju zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o żegludze śródlądowej. Celem tego przepisu jest wyeliminowanie z żeglugi jednostek nie gwarantujących bezpieczeństwa ich użytkownikom oraz innym osobom.
W przedmiotowej sprawie organ pierwszej instancji stwierdził zaistnienie zarówno przesłanki określonej w przepisie art. 11 ust. 2 pkt. 1 ustawy o żegludze śródlądowej (braku dokumentu dopuszczającego jednostkę do żeglugi), jak i przesłanki określonej w art. 11 ust. 2 pkt. 3 tej ustawy (stwarzania zagrożenia dla bezpieczeństwa żeglugi). Obecne miejsce cumowania przedmiotowej jednostki przed stopniem wodnym [...] w [...] sprawia, że ewentualne zerwanie cum i ruch barki może zagrażać temu obiektowi. Sytuacja taka może wystąpić np. w razie gwałtownego przyboru wód [...]. Dodatkowo, brak aktualnego świadectwa może świadczyć o nienależytym stanie technicznym i groźbie zatonięcia zarówno w czasie postoju na cumach, jak i w ruchu.