Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Augustyniak- Pęczkowska, , Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Banaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2015 r. sprawy ze skargi H. D. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia skargę oddala
Zaskarżonym postanowieniem znak: [...] z dnia [...] lipca 2014 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu zażalenia H. D. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] maja 2014 r., znak: [...] odmawiającego stwierdzenia nieważności postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2014 r., znak: [...] nakładającego na H. D. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 52968,00 zł z powodu uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] polegającego na rozbiórce obiektu budowlanego - budynku warsztatu o wymiarach: 5,8 m x 10,8 m i wysokości od 3,2 m do 3,5 m zlokalizowanego na terenie działek o numerach ewidencyjnych gruntu [...] i [...] położonych w miejscowości [...] przy ul. [...], - utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.
Postępowanie w niniejszej sprawie miało następujący przebieg.
Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] nałożył na H. D. grzywnę w celu przymuszenia, z powodu uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] opisanego powyżej. W wyniku rozpatrzenia zażalenia H. D. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r., znak: [...] uchylił zaskarżone postanowienie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.
Postanowieniem z dnia [...] marca 2014 r. znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] nałożył na H. D. grzywnę w celu przymuszenia z powodu uchylania się przez niego od wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym z dnia [...] czerwca 2013 r.
Pismem z dnia [...] marca 2014 r., sprecyzowanym pisma z dnia [...] kwietnia 2014 r., H. D. wniósł o stwierdzenie nieważności postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2014 r.
[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego pismem z dnia [...] maja 2014 r. zawiadomił strony o wszczęciu, na wniosek H. D., postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2014 r.
Następnie, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia [...] maja 2014 r., znak: [...], na podstawie art. 157 § 1, art. 158 § 1 oraz art. 156 § 1 i art. 126 k.p.a. - ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.) w związku z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015), odmówił stwierdzenia nieważności postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] marca 2014 r., znak: [...].
W wyniku rozpoznania zażalenia H. D. zapadło opisane na wstępie postanowienie organu drugiej instancji.
W jego uzasadnieniu Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podał, że postanowienie organu pierwszej instancji odpowiada przepisom prawa i nie zachodzą przesłanki do jego uchylenia. Wskazał, że stwierdzenie nieważności postanowienia może mieć miejsce wówczas, gdy postanowienie dotknięte jest przynajmniej jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. oraz gdy nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek stwierdzenia nieważności, a więc nie upłynął termin dopuszczalności stwierdzenia nieważności postanowienia, ani też postanowienie nie wywołało nieodwracalnych skutków prawnych. Stwierdzenie nieważności postanowienia z przyczyn rażącego naruszenia prawa, na które powołuje się skarżący, może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy rozstrzygnięcie podjęte zostało wbrew wyraźnemu nakazowi lub zakazowi przewidzianemu w danym przepisie prawa, gdy wbrew wszelkim przesłankom przepisu prawa nadano uprawnienie lub go odmówiono, albo też gdy wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem czy uchylono obowiązek. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść postanowienia pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Stwierdzenie nieważności postanowienia z tego powodu powinno zatem dotyczyć tylko przypadków ewidentnego bezprawia, którego nikt nie może tolerować ani usprawiedliwiać. Ponadto rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., stanowi takie naruszenie przepisów, które ma charakter oczywisty i jednocześnie ze względu na skutki gospodarcze lub społeczne nie jest możliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządnego państwa.