Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, , Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), Sędzia WSA Bożena Więch - Baranowska, Protokolant st. ref. Katarzyna Zychora, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi W. K. i J. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności części decyzji I. skargę oddala, II. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adw. A. K. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) w tym: tytułem zastępstwa prawnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, tytułem 23% podatku od towarów i usług kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia groszy).
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2014r., znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania W. K. i J. K., od decyzji Wojewody [...] z dnia [...]kwietnia 2014 r., znak: [...], odmawiającej stwierdzenia, na wniosek W. K. i J. K., nieważności decyzji pozwolenia na budowę Wójta Gminy [...] z dnia [...] stycznia 1993 r., Nr [...] - w części nakazującej rozbiórkę istniejącego budynku drewnianego w terminie miesiąca od zamieszkania w nowym budynku - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał na nadzwyczajny charakter postępowania nieważnościowego, które może doprowadzić do wyeliminowania decyzji poprzez stwierdzenie jej nieważności tylko wówczas gdy zaistnieje któraś z przesłanek opisanych w art. 156 § 1 k.p.a. - ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267). Podkreślił, że w tym postępowaniu organ nie orzeka co do istoty sprawy rozstrzygniętej w kontrolowanej decyzji.
Następnie, organ drugiej instancji podniósł, że stosownie do przepisu § 43 ust. 2 pkt 5 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego (Dz. U. z 1975 r. Nr 8, poz. 48 ze zm., wg stanu na dzień wydania decyzji pozwolenia na budowę - 15 stycznia 1993 r.), pozwolenie na budowę określa w razie potrzeby termin rozbiórki istniejącego obiektu budowlanego, stanowiącej warunek realizacji inwestycji. Tym samym, decyzja Wójta Gminy [...] z dnia [...] stycznia 1993r., Nr [...], w części nakazującej rozbiórkę istniejącego budynku drewnianego w terminie miesiąca od zamieszkania w nowym budynku mieszkalnym, nie narusza przywołanego przepis § 43 ust. 2 pkt 5b rozporządzenia z dnia 20 lutego 1975r.
Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził także, że stosownie do § 172 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki (Dz. U. z 1980 r. Nr 17, poz. 62 ze zm., wg stanu na dzień 15 stycznia 1993 r.) do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV zalicza się budynki mieszkalne. Natomiast zgodnie z treścią § 17 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, odległości między budynkami, należącymi do kategorii zagrożenia ludzi, ze względu na potrzebę zapewnienia ochrony przeciwpożarowej, powinny wynosić 10 m. Analiza w szczególności planu zagospodarowania działki zatwierdzonego ww. decyzją pozwolenia na budowę wskazuje, że projektowany budynek mieszkalny został przewidziany w odległości 6 m od istniejącego budynku mieszkalnego drewnianego, a więc w odległości mniejszej niż wymagana ww. przepisem § 17 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. Ponadto, sam projekt budowlany zatwierdzony weryfikowaną decyzją wyraźnie określał istniejący budynek jako przeznaczony do rozbiórki.
Reasumując Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że kontrolowana decyzja, w części nakazującej rozbiórkę istniejącego budynku drewnianego w terminie miesiąca od zamieszkania w nowym budynku mieszkalnym, nie jest obarczona żadną z pozostałych wad nieważnościowych opisanych w art. 156 § 1 k.p.a.. Decyzja nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem przepisów obowiązujących w dniu jej wydania, w tym przepisów ustawy Prawo budowlane oraz aktów wykonawczych. Decyzja nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną; nie została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie; nie była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność nie miała charakteru trwałego, w razie jej wykonania nie wywołałaby czynu zagrożonego karą oraz nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa.