Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wnioskiem z dnia 23 maja 2016 r., J. N., wystąpił do Starosty [...] o wydanie pozwolenia na budowę czterech budynków mieszkalnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej na ww. działkach. Do ww. wniosku dołączył m.in. projekt budowlany (cztery egzemplarze), oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] marca 2015 r., znak: [...], ustalającą warunki zabudowy dla budowy czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej, budowy ośmiu budynków garażowo-gospodarczych na terenie ww. działek.
Organ odwoławczy stwierdził, że w aktach organu pierwszej instancji znajduje się wniosek z dnia 23 czerwca 2016 r. o udzielenie pozwolenia na budowę, w którym jako inwestor wskazana jest [...], a jako działki inwestycyjne wskazano działki o nr ewid. [...], zaś jako przedmiot inwestycji cztery budynki mieszkalne jednorodzinne dwulokalowe w zabudowie bliźniaczej. Do ww. wniosku inwestor dołączył m.in. projekt budowlany (cztery egzemplarze), oświadczenie [...] o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., znak: [...], przenoszącą na rzecz [...] ww. decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] marca 2015 r.
W ocenie GINB, analiza akt sprawy wykazała, że ww. wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę z dnia 23 czerwca 2016 r., może być traktowany jako uzupełnienie ww. wniosku z dnia 23 maja 2016 r., ponieważ z posiadanej dokumentacji wynika, że taki był cel tego podania. Organ podkreślił, że oba wnioski dotyczyły tego samego zamierzenia inwestycyjnego, na tych samych działkach oraz na podstawie jednej (następnie przeniesionej) decyzji o warunkach zabudowy. W ocenie GINB świadczyło to o tym, że podanie z dnia 23 czerwca 2016 r. zostało wniesione, aby wskazać, że nowym inwestorem w niniejszej sprawie jest [...], a nie J. N.
Organ odwoławczy podkreślił, że przepisy Prawa budowlanego nie nakładają na inwestora obowiązku udowodnienia, ani nawet uprawdopodobnienia, zgodności treści złożonego przez siebie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z rzeczywistym stanem prawnym lub faktycznym. Fakt złożenia takiego oświadczenia stanowi wystarczającą przesłankę do uznania, że inwestorowi przysługuje tytuł prawny uprawniający go do realizacji inwestycji na danej nieruchomości. Samo zaś oświadczenie nie musi być poparte stosowną dokumentacją - inwestor nie ma obowiązku jej przedłożenia, zaś organ, jeśli złożone oświadczenie jest wypełnione prawidłowo oraz nie budzi wątpliwości, nie ma obowiązku jej pozyskania celem weryfikacji oświadczenia.
Choć oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane jest środkiem dowodowym, który może podlegać badaniu przez organ administracji publicznej, co do zgodności z rzeczywistym stanem prawnym, tym niemniej, zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych, prawo organu do oceny, czy przedłożone w postępowaniu administracyjnym dokumenty i twierdzenia inwestora faktycznie uprawniają go do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, aktualizuje się wyłącznie w przypadku powzięcia, na etapie postępowania zwykłego, wątpliwości co do tego prawa.