Zdaniem Sądu organ właściwie stwierdził, iż ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, że proponowane pojazdy do uprzywilejowania w ruchu drogowym wykorzystywane są stale w akcjach związanych z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Podkreślić należy, że obecnie wnioskodawca posiada osiem pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym. Mając na uwadze charakter i liczbę zawartych umów zgodzić się należy z organem, iż jest to liczba wystarczająca do realizacji transportów związanych z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego. Ponadto nie wszystkie transporty jakie wykonuje wnioskodawca powinny być wykonywane pojazdami uprzywilejowanymi w ruchu drogowym. Trudno bowiem uznać aby transport pacjenta do domu wymagał uprzywilejowania w ruchu drogowym. Również transporty sanitarne wykonywane przez wnioskodawcę w ramach świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej nie wymagają uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdów. Istotą umowy o transport sanitarny w podstawowej opiece zdrowotnej jest sam przewóz pacjentów, którzy nie są w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. Nadto wskazać należy, iż w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia pacjentów niezbędnym jest wzywanie jednostek funkcjonujących w systemie ratownictwa medycznego (zespołu ratownictwa medycznego podstawowego lub specjalistycznego).
Sąd podziela wszystkie argumenty organu uzasadniające odmowę uwzględnienia wniosku strony skarżącej. Zdaniem Sądu organ odpowiednio wyważył interes skarżącego i interes społeczny polegający na dążeniu do zapewnienia ochrony bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla wszystkich uczestników ruchu. Należy zauważyć, że orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w zakresie spraw rozpatrywanych na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 12 Prawa o ruchu drogowym jest spójne i uznaje uzasadnioną odmowę uprzywilejowania w ruchu drogowym pojazdów za zgodną z prawem i intencją ustawodawcy zmierzającą do ścisłego zawężenia kategorii pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sens uprzywilejowania w ruchu niektórych pojazdów polega na ułatwieniu możliwie szybkiego dotarcia do określonego miejsca pojazdom bezpośrednio biorącym udział w akcjach ratowniczych, z ratowaniem życia lub mienia albo w celu zmniejszenia skutków katastrofy. Skuteczność tego rozwiązania jest zachowana dopóty, dopóki liczba pojazdów uprzywilejowanych jest ograniczona do niezbędnego minimum. Im bowiem więcej jest takich pojazdów, tym mniejsze są faktyczne ułatwienia jazdy. Możliwość prawna uznania pojazdu za uprzywilejowany w ruchu drogowym istnieje tylko w sytuacji, gdy jest on używany w związku z ratowaniem życia lub mienia albo zmniejszeniem skutków katastrofy, (wyr. NSA z dnia 10 lutego 1998 r., II SA 1566/97).
Zdaniem Sądu bezpodstawny jest zarzut podnoszony w skardze, iż organ uczynił z zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym narzędzie ingerencji w wolny rynek i stosunki prawno-gospodarcze łączące skarżącego z innymi podmiotowymi (w tym szczególności ze Szpitalem). Wyjaśnić należy, że organ nie uzależnia wydania zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów od zapisów umów. Skarżący zawarł umowę ze Szpitalem Klinicznym [...] zobowiązując się do podstawienia pojazdów. To zobowiązanie nie może mieć jednak wpływu na stanowisko organu w przedmiocie wydania zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym, albowiem organ bada czy dany pojazd jest wykorzystywany w związku z bezpośrednim ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego, a nie iloma pojazdami wnioskodawca zobowiązuje się wykonywać świadczenia transportu sanitarnego.
Bezzasadny jest również zarzut skarżącego, że nie znajduje podstawy prawnej działanie organu, który wydał zezwolenie na uprzywilejowanie w ruchu drogowym dla ośmiu pojazdów, a następnie nie wydał zezwolenia na kolejne cztery pojazdy. Przyjęcie argumentacji strony skarżącej, że z racji posiadania już pojazdów wnioskowanych do uprzywilejowania, prowadziłoby do ograniczenia roli Ministra Spraw Wewnętrznych do roli organów automatycznie rejestrującego liczbę pojazdów uprzywilejowanych w ruchu drogowym zgłoszonych przez podmioty, które już posiadają zezwolenia na uprzywilejowanie w ruchu drogowym pojazdów. Pozostałe zarzuty również nie zasługują na uwzględnienie i nie wpływają na podjęte przez Sąd rozstrzygnięcie.
Mając na uwadze powyższą argumentację, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.