Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Zdanowicz (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska, Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2010 r. sprawy ze skargi M. L., K. L. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2010 r. znak [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej skargę oddala
Minister Finansów decyzją z dnia [...].02.2010r. [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] nr [...] z dnia [...].08.2009r. w przedmiocie odmowy umorzenie opłaty legalizacyjnej w wysokości 25.000zł z tytułu samowolnie wybudowanego budynku garażowego (z pomieszczeniem gospodarczym i poddaszem użytkowym) na działce nr [...] i [...] przy ul. [...] w L.
W uzasadnieniu organ centralny podkreślił, że możliwość umorzenia należności przewidziana w art. 67a §1 ptk 3 Ordynacji podatkowej uzależniona jest od zaistnienia przesłanek w postaci ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego a decyzja o udzieleniu ulgi w spłacie należności publicznoprawnej ma charakter uznaniowy co nie jest jednak równoznaczne z dowolnością działania. Umorzenie należności publicznoprawnej jest instytucja nadzwyczajną i jak wskazał organ znajduje zastosowanie w sytuacjach, na które podatnik nie miał wpływu. W przedmiotowej sprawie okoliczności nadzwyczajne nie występują, gdyż są one konsekwencją działania strony naruszającej prawo budowlane.
Organ centralny podkreślił, że podejmowanie wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej jest związane z ryzykiem niepowodzenia , lecz nie mogą one skutkować umorzeniem należności publicznoprawnej, gdyż w ten sposób zostałyby przerzucone na społeczeństwo konsekwencje działania podmiotu gospodarczego. W ocenie organu odwoławczego nie zaistniały w przedmiotowej sprawie przesłanki do umorzenia należności, natomiast z uwagi na sytuacje materialną strony, decyzja o rozłożeniu na raty należności jest uzasadniona.
Skargę sądową na powyższą decyzję wniósł zainteresowany podkreślając , że jest tu ważny interes podatnika i interes społeczny. Skarżący stwierdził, że jego oszczędności uległy stracie z przyczyn ogólnoświatowej bessy w gospodarce, co spowodowało, że pozostał bez środków do życia i nie jest w stanie ponieść opłaty legalizacyjnej. Stąd też wnosi o całkowite odstąpienie od tych zobowiązań, a po zalegalizowaniu obiekty będą funkcjonowały przynosząc dochód właścicielom i Skarbowi Państwa.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył co następuje :
Skarga nie podlega uwzględnieniu. Zgodnie z art.3 ustawy z 30.08.2002 Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (DZ.U. nr 153, poz.1270 ) Sąd sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z przepisami prawa materialnego oraz pod względem zgodności z przepisami postępowania administracyjnego.
Oznacza to , że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest do zbadania czy organ administracji orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik postępowania.
W przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy ustaw Kodeks postępowania administracyjnego ( k.p.a.) oraz Ordynacja podatkowa albowiem zgodnie z art.59g ust.5 w związku z art.49b ust.5 ustawy z dnia 7 lipca 1994r.-Prawo budowlane (Dz. U. z 2006r.,nr 156, poz.1118,z późn. zm.)do opłat legalizacyjnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia1997. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8 ,poz. 60 z późn. zm.)